6 kontynentów

Męskie stringi Papuasów

" Papuascy mężczyźni mieszkają z synami w jednym wielkim domu . Kobiety, ich żony z małymi dziećmi, z córkami i ze świniami - każda w swoim domu . Świnie, a zwłaszcza prosiaki, małe, czarne wałeczki, noszone są jak dzieci w siatkach zawieszanych przez kobiety na głowie . Nierzadko razem: prosie i niemowlę . Podczas wędrówki doliną Baliem można trafić na zadziwiający widok Papuaski przycupniętej na poboczu ścieżki, karmiącej jedna piersią niemowlę, a drugą pierś podająca do possania prosiakowi .

Każdy koniecznie chce nam coś sprzedać . Naszyjniki z kłów świni, amulety z pazura kazuara, korony z piór, którymi Papuasi zdobią swoje głowy . I koteki, w których chowają swoje penisy . Koteka, czyli długa tykwa, to wciąż dla Papuasów jedyny męski przyodziewek . Mocowana dwoma sznurkami - jedynym oplatającym biodra i drugim podwiązanym do moszny, sprawia, że ubrany w nią penis wygląda, jakby cały czas był w stanie wzwodu .

Wielkość koteki związana jest z plemienną przynależnością. Dani noszą krótkie, 20-30 centymetrowe. Lani i Yali długie na metr rury, z którymi paradują jak słonie z trąbami.

W latach 70. Ubiegłego wieku Papuasów próbowano pozbawić kotek. Prezydent Suharto operację "koteka" czyli akcję nakłaniania do zamiany koteki na szorty. Mimo przekupywania, a nawet represji nie udało się jednak wytrzebić kotek. Rozdawane szorty, owszem, noszono, ale jako nakrycie głowy chroniące przed palącym słońcem. Po roku operacja zakończyła się fiaskiem".

Dala-dala

" Dala-dala jest najtańszym i najbardziej typowym sposobem podróżowania po wschodniej Afryce . Gdy taksówka z miasta do miasta kosztuje 50 dolarów, przejazd dala-dala na tej samej trasie zaledwie dwa dolary . Oczywiście to cena dla tubylca. Mzungu, czyli biały, musi płacić więcej .

Dala-dala to półciężarówka, która ma na pace ustawione ławeczki, a na dach ładuje się rowery, kosze z towarem, wiązki drewna na opał i wszystko, co trzeba przewieźć z miejsca na miejsce .

Na każdym odcinku swej trasy przypomina winorośl cierpiącą na klęskę urodzaju . Z każdej strony ludzie zwisają jak winogronowe kiście . Mimo to, ciężarówka zatrzymuje się wszędzie, gdzie czekają na nią ludzie .

Pod wpływem pohukiwań biletowego na jednej z ławek robi się szpara . Na tym skrawku zmieściłaby się może dziesięcioletnia wychudzona dziewczynka . Przede mną w kolejce do ciężarówki stoi jeszcze lokalna pasażerka słusznej afrykańskiej postury . Tyle, że ona wcale tą sytuacją nie jest przerażona . Wdrapuje się na pakę, wcelowuje pupę w szparę i zaczyna się w nią wwiercać . Energicznymi ruchami bioder . W prawo, w lewo, w prawo, w lewo i po chwili, ku memu zdumieniu, siedzi . I robi kolejną szczelinę dla mnie .

To samo dziej się z dziećmi . Jeśli dosiada się kobieta, najpierw podaje biletowemu najmłodsze z dzieci i ono wędruje na koniec dala-dala . Na pierwsze wolne kolana . Potem następne i następne . Na koniec gramoli się matka, podczas gdy jej dzieci rozparcelowane są już po całej ciężarówce . W ten sposób już na drugim przystanku mam na kolanach dwójkę uroczych maluchów, z których jedno z glutami do pasa drze się jak opętane .

Dala-dala zatrzymuje się nie tylko tam, gdzie czekają pasażerowie . Także przed licznymi posterunkami policji . Przy czym wówczas nawet po kilka razy . Pierwszy raz kilkaset metrów przed posterunkiem . Chodzi o to, by wyrzucić " wiszących " pasażerów, bo takie podróżowanie oficjalnie jest nielegalne . " Winogrona " odpadają więc i ruszają na piechotę ścieżką w buszu .

Policjant często ma dwa różne buty i pistolet owinięty w gazetę . Kierowca wyciąga papier za papierem . Mija pięć-dziesięć minut . Dopiero po odbyciu tego rytuału dala-dala rusza dalej . W tym czasie wędrujące bokiem " winogrona " wymijają posterunek i czekają kilkadziesiąt metrów za beczką policjanta . Dala-dala zatrzymuje się przy " winogronach ", następuje ich załadunek i telepiemy się do kolejnego punktu strażniczego . I tak trzy razy na przestrzeni 50 kilometrów ".

Bara-bara

"Podczas pierwszego safari w Kenii nie miałam jeszcze aparatu cyfrowego i gdy zobaczyłam pierwszego w życiu lwa, to natychmiast wypstrykałam 36-klatkowy film . Po wywołaniu okazało się, że udało mi się zarejestrować bardzo dokładnie, sekunda po sekundzie oddawanie moczu przez króla zwierząt .

Także wtedy dowiedzieliśmy się, co oznacza bara-bara . Kierowca wciąż powtarzał te dwa słowa, co szybko stało się przedmiotem naszych dowcipów. Wiedzieliśmy, co znaczy w języku suahili simba ( lew ) czy pumba ( dzika świnia), bo oglądaliśmy film " Król lew ", ale bara-bara ? Dopiero pod koniec safari okazało się, że to po prostu polna droga i w ten sposób kierowcy nawołują się na walkie - talkie do miejsca, w którym wytropili dziką zwierzynę .

Nauka nie idzie w las . Gdy wracaliśmy nocą z safari do Mombasy nasz młodszy syn udowodnił, że dokładnie pojął europejskie znaczenie bara-bara . Przy drodze - głównej, interkontynentalnej trasie łączącej północ kontynentu z południem - jak zresztą przy większości dróg w Afryce, rozstawione były na przedmieściach stragany . Za dnia służą do handlowania tym, co kto ma, nocą zastępują dach nad głową . Małe ogniska oświetlają leżących pod stołami ludzi, czasem całe rodziny . Dwunastoletni wówczas syn krzyknął nagle na cały samochód : - Bara-bara . - Co ? - zapytaliśmy równocześnie . - No, mamo, nie widzisz ? Oni robią seks ! Na stole, pod którym leżało kilka osób, rzeczywiście leżała w miłosnym uścisku para kochanków ".

Psie smutki

" Wjeżdżając do Wietnamu, postanowiliśmy zostać wegetarianami . Przeżyć na ryżu i warzywach, no, może z wyjątkiem słynnej zupy pho, czyli rosołu z zieleniną, ryżowymi kluskami i kawałkami wołowiny . Traf chciał, że w Sajgonie natrafiliśmy na garnek, z którego kucharka wyciągnęła z dumą wielkimi szczypcami kaczkę gotowaną w całości, z łbem, dziobem, oczami, łapkami, o wnętrznościach nie wspominając . Apetyt na pho straciliśmy w tej chwili .

Wyruszyliśmy na samą północ Wietnamu, gdzie w górach na granicy z Chinami czekał nas trekking w towarzystwie kobiet z plemienia Hmong . Urocze Hmnożki, znające kilka obiegowych pytań po angielsku, próbowały nawiązać z nami kontakt . Nasz dialog wyglądał mniej więcej tak : - Jak się nazywasz ? - Ola . A ty ? - Hiu . Masz męża ? - Mam . Idzie z tyłu, robi zdjęcia . - A masz dzieci ? - Mam, dwóch synów, a ty ? - Piątkę . A masz psa ? - Mam. - A jesz psa ? - Co ? Hiu jest zaskoczona moim zaskoczeniem . Gdy dochodzimy do jej domu, pierwsze, co robi, pokazuje zagrodę pełną brązowych szczeniaków . Tak pięknych, że każdego od razu chciałoby się przytulić . Hiu mówi tymczasem, że to najlepsza mięsna rasa . Okropność ".

Samochody widma

" Na indyjskich drogach widzieliśmy coś, czego nie było nigdzie indziej w świecie - samochody widma . Gdy zobaczyliśmy je pierwszy raz, przecieraliśmy oczy ze zdumienia i byliśmy przekonani, że przypadkiem znaleźliśmy się na planie bollywoodzkiej wersji " Mad-Maxa ". Mijała nas kolumna nowiuteńkich podwozi na kołach, bez kabiny, a jedynie z siedzeniem kierowcy i wystającą z podwozia kierownicą . Twarze kierowców narażonych na pęd wiatru przesłaniały bandanki, a koszule łopotały na ramionach jak napompowane balony . - Co to jest, u diabła ? - pytamy naszego kierowce Tonye'go . - To transport z fabryki podwozi do fabryki nadwozi . Tak jest taniej - odpowiada ze stoickim spokojem i dodaje : - To tutaj normalne .

Normalne . Półgotowe ciężarówki widma gnające z prędkością 80 kilometrów na godzinę, zostawiające za sobą ogony pyłu i zdziwienia ".

Karo jak malowani

" Karo to jeden z najmniej licznych ludów doliny Omo . Szacuje się, że zostało ich nie więcej niż dwa tysiące . A jednak to właśnie Karo, choć do ich wiosek trzeba tłuc się przez wiele godzin po bezdrożach, przyciągają najliczniej białych przybyszy . A właściwe przyciąga ich to, co Karo robią ze swoim ciałem . Sztuka malowania białym wapnem, czerwoną ochrą i czarnym węglem w kropki, fale, gwiazdki, odciski dłoni pokrywające ciała od stóp do głów, znana jest w całej dolinie .

Plemiona doliny Omo trwają w tym zastanym świecie, ale jak ostrzegają działacze Survival International, organizacji walczącej o prawa pierwotnych ludów do własnej ziemi i właściwych im sposobów życia, nie potrwa to już długo . Dolinę Omo czekają w najbliższych latach odwierty Amerykanów poszukujących tu ropy naftowej . Małe samolociki przywożące naftowych speców już teraz lądują na prowizorycznie wyrąbywanych w buszu pasach startowych ".

Pola Śmierci w Kambożdży

" Wyprawa na Pola Śmierci zaczyna się w muzeum Tuol Sleng . Kiedyś - liceum w środku miasta przekształconym w latach 1975-1979 przez reżim Pol Pota na więzienie . Z 20 tysięcy przetrzymywanych tu ludzi przeżyło zaledwie trzech . Na ścianach wciąż widać ślady krwi i dziury po kulach . Lekcyjne sale podzielone są na prowizoryczne cele, tak małe, że więźniowi trudno w nich nawet usiąść . Mógł tylko stać .

Z Tuol Sleng jedzie się na Pola Śmierci . To był następny przystanek dla więźniów . Pola mordu i kaźni, których w Kambodży było 350, a dziś jako miejsce pamięci pokazywane jest jedno . Przy wejściu stoi dwunasto piętrowa szklana pagoda wypełniona od parteru po strop czaszkami i kośćmi wykopanych w okolicy ofiar .

Więźniów zabijano z reguły uderzeniem kija zakończonego gwoździem, bo czerwonym Khmerom szkoda było amunicji . Dzieci zabijano, uderzając o drzewo, które rośnie do dziś . Podobnie jak drzewo, na którym wieszano głośniki zagłuszające jęki mordowanych ludzi . Ciała zakopywano w dołach tak płytkich, że w porze deszczowej woda wymywała zwłoki i okoliczni rolnicy znajdowali je na ryżowiskach . W ten sposób w ciągu niespełna pięciu lat wymordowano ponad dwa miliony ludzi ".

Drink z bijącym sercem gada

" W Azji poznaliśmy specyfik, nieporównywalny z niczym innym na świecie - wietnamską wężówkę . Butelki wypełnione zwiniętymi gadami znaleźć można na każdym bazarze . W restauracjach trudno ustrzec się od poczęstunku wężówką, zachwalaną jako wietnamska viagra .

W okolicach Hanoi serwuje się snakes drink - wino ryżowe wymieszane pół na pół ze świeżą krwią gada . Miejscem wyspecjalizowanym w tym trunku jest położona na obrzeżach wietnamskiej stolicy wioska nieoficjalnie zwana Snake Village . Słynie z przydomowych restauracji, w których klient sam wybiera sobie żywego gada, przy czym za najbardziej pożądane uchodzą te najgroźniejsze, głównie kobry .

Wybrany okaz jest na oczach klienta zabijany, a upuszczona z niego krew mieszana z alkoholem . Dla odważnych zamiast kostek lodu dorzuca się do szklanki bijące serce gada . Resztę stworzenia serwuje się w postaci zupy i grillowanych kawałków mięsa . Proceder nie jest do końca legalny, bo polowania na węże doprowadziły do zachwiania równowagi biologicznej w regionie, w wyniku czego pozbawione naturalnych przeciwników szczury opanowały Hanoi oraz osady północnego Wietnamu .

Snakes drink to jednak magiczny dla Wietnamczyków trunek - przedłuża życie, zapewnia męskiego potomka, wygładza skórę, poprawia apetyt, wzmacnia kości, wspomaga porost włosów, łagodzi ból, usuwa stres ".