Potyczka.jpg

Juliusz Kossak - urodzony 29.10.1824 w Wiśniczu Nowym pod Bochnią. Wkrótce rodzina Kossaków przeniosła się do własnej siedziby we Lwowie.
W latach 1842-44 studiował prawo na uniwersytecie we Lwowie, jednocześnie prywatnie pobierając lekcje rysunku.
Jako protegowany Kazimierza i Juliusza Dzieduszyckich oraz Gwalberta Pawlikowskiego przebywał w latach 1844-1850 w ziemiańskich majątkach w Małopolsce, na Podolu, Wołyniu i Ukrainie, obserwując obyczaje arystokracji i codzienne życie w szlacheckich dworach. Podczas pobytu w wielu rezydencjach szlacheckich i magnackich na Kresach, szkicował z natury dla własnej satysfakcji interesujące go motywy, a zwłaszcza konie. Często również przebywał w Jarocinach - majątku Dzieduszyckich, gdzie była największa w Galicji stadnina koni arabskich czystej krwi. Był samoukiem, gdyż nie ukończył żadnej uczelni artystycznej.
W 1851 roku Juliusz Kossak wyjechał do Petersburga, gdzie po raz pierwszy miał możność poznania arcydzieł światowego malarstwa zgromadzonych w rosyjskich kolekcjach. Jego uwagę przyciągnęło barokowe malarstwo batalistyczne i sceny myśliwskie w obrazach Flamanda Adama Fransa van der Meulena.
W 1852 odbył podróż do Wiednia, gdzie przypuszczalnie doskonalił swe umiejętności malarskie w pracowni Ferdynanda G. Waldmüllera; odwiedził też Węgry, a na przełomie 1852/1853 Paryż. W latach 1853-1855 mieszkał w Warszawie.
W 1855 roku poślubił Zofię Gałczyńską a niedługo potem wyjechał do Paryża.
Kolejnym okresem był pobyt w Warszawie wypełniony pracą ilustratorską, która w całym dorobku artysty stanowi imponujący rozdział i dzięki której przyczynił się w znacznym stopniu do rozwoju tej dyscypliny artystycznej. Od 1862 roku kierował działem artystycznym drzeworytu "Tygodnika Ilustrowanego". Współpracował też z "Przyjacielem dzieci" i "Kłosami", dla których dokumentował bieżące wydarzenia, przedstawiał epizody z rycerskich dziejów narodu oraz sielskie sceny z życia współczesnego ziemiaństwa.
W latach 1867-1868 doskonalił swoje umiejętności w Monachium, gdzie w 1869 roku wraz z Maksymilianem i Aleksandrem Gierymskim oraz Józefem Brandtem malował w atelier znanego batalisty Franza Adama i Paryżu, aby w 1869 roku na stałe osiedlić się w Krakowie.
Od chwili przybycia i zamieszkania na "Wygodzie", zwanej później "Kossakówką", która zasłynęła z czasem jako rodzinne gniazdo kilku generacji Kossaków , rozpoczął się prawie 30-letni i najpłodniejszy okres w twórczości Juliusza Kossaka.
Wykształcił na malarza syna Wojciecha (1857-1942), który kontynuował styl ojca.
W 1890 - z okazji czterdziestolecia pracy artystycznej - został uhonorowany medalem Franciszka Józefa.
Juliusz Kossak zmarł 3.02.1899 w Krakowie.
Był artystą o wybitnym talencie rysunkowym i bujnej wyobraźni. Malując sceny historyczne i życie polskiej szlachty w XVII-XVIII w., stał się popularnym reprezentantem swojskiego nurtu w malarstwie polskim XIX w. Istotnym motywem sztuki jest koń - symbol wolności i szlacheckiego obyczaju. Doskonała obserwacja natury, umiejętność chwytania ruchu, a przy tym niezwykła łatwość rysowania, zdolność odtwarzana klimatu epoki - to cechy jego najlepszych prac z lat 1868-75. Sztuka Kossaka odegrała ważną rolę w kształtowaniu ducha narodowego Polaków pod zaborami. Z wielkim upodobaniem odtwarzał Kossak epizody z życia bohaterów "Trylogii" Henryka Sienkiewicza. Oczarowany krakowskim folklorem malował wesela, wizerunki Krakusów na koniach, jarmarki końskie i targi w starym Krakowie z mnóstwem koni, wozów wieśniaczek i chłopów. Rysunek był najmocniejszą stroną twórczości J. Kossaka. Zasłynął też jako świetny akwarelista.