Raj Rekinów.avi

Mało kto wiedział, że Józef Stalin, dyktator odpowiedzialny za śmierć milionów ludzi, pasjonował się kinem. Niedawno odtajnione dokumenty ukazują go jako człowieka mocno zaangażowanego w tworzenie sowieckiego przemysłu filmowego.

Najniżej położona część Rowu Mariańskiego osiąga głębokość prawie 11 kilometrów. W morskich głębinach panuje bardzo wysokie ciśnienie, osiągające wartość kilkuset, a nawet tysiąca atmosfer. Mimo tak nieprzyjaznych warunków, na dnie basenów oceanicznych żyje wiele specjalnie przystosowanych organizmów. By dotrzeć w tak niedostępne rejony Ziemi, naukowcy używają specjalnych batyskafów lub zdalnie sterowanych sąd.

Hiszpanka Alicia Esteve Head przez lata przekonywała opinię publiczną, że przeżyła atak na World Trade Center z 11 września 2001 roku, prowadziła wykłady na ten temat i oprowadzała turystów po miejscu tragedii. Według jej opowieści, w momencie uderzenia samolotu znajdowała się na 78 piętrze południowej wieży i została uratowana przed śmiercią przez Wellesa Crowthera. W tamtym dniu rzekomo zginął jej narzeczony, Dave, który pracował w drugim wieżowcu. Dopiero po kilku latach okazało się, że kobieta ta po raz pierwszy pojawiła się w Stanach Zjednoczonych dopiero w 2003 roku, a jej historia była całkowicie zmyślona.

Niewiele osób w Polsce zdaje sobie sprawę z wydarzeń, jakie miały miejsce w tym kraju, gdy władza decydowała o wszystkim a socrealizm miał być naszą dumą i drogą do potęgi. Na początku lat '50 z ogarniętej wojną "bratniej" Korei Północnej przybywają do Polski sieroty. Na prośbę Kim Ir Sena Polska miała zapewnić im dom, szkołę i opiekę w czasie konfliktu w ich ojczyźnie. Poufna decyzja, koordynowana na najwyższych szczeblach władzy. Olbrzymia grupa ponad 1200 koreańskich dzieci, w wieku przedszkolnym i nieco starszych, zamieszkała w Państwowym Ośrodku Wychowawczym w Płakowicach koło Lwówka Śląskiego. Opiekę nad nimi sprawowali polscy wychowawcy oraz nieliczne osoby z Korei Północnej. Gościnne władze zrobiły wszystko, aby życie w ośrodku było bogate i ciekawe; wspaniała kuchnia, produkty spożywcze -tak trudne do zdobycia w tamtych czasach dla zwykłych obywateli, interesujące wycieczki, spotkania z dziećmi z innych państw socjalistycznych, nauka polskiego, zajęcia sportowe. W takich oto przytulnych warunkach, otoczone opieką i wielką sympatią polskich pedagogów, dzieci koreańskie spędziły w Polsce 8 lat... Nagle władza w Korei upomniała się o swe sieroty, w ciągu kilku dni dzieci zostały odesłane, ku wielkiej rozpaczy przywiązanych do nich opiekunów. Zaś i one same, mimo wszystko wrośnięte w polską kulturę, wracały do domu z wielkim strachem, niepewnością. Do domu, gdzie nie czekali na nich rodzice. Jolanta Krysowata przedstawia dokument, będący współczesną opowieścią o tamtych latach. Jest to dobitne zestawienie mentalności ówczesnej władzy polskiej i koreańskiej z mentalnością zwykłych ludzi, pedagogów, lekarzy, osób, które z wielkim poświeceniem otoczyły sieroty opieką. Film obfituje we wzruszające rozmowy z opiekunami, ich wspomnienia, często pojawiające się na ich twarzach łzy oraz liczne materiały archiwalne Polskiej Kroniki Filmowej ukazujące pobyt koreańskich sierot.

Dokument ukazujący kryzys humanitarny związany z uchodźstwem z Korei Północnej. Obserwujemy postępowanie władz chińskich, które bezlitośnie postępują z uchodźcami i wszelkimi, pomagającymi im osobami. Poznajemy część historii „podziemnego szlaku", zorganizowanej przez wielonarodową grupę aktywistów, dzięki której Koreańczycy z Północy mają szansę przedostać się do bezpieczniejszego świata. Aktywiści ryzykują życiem, angażując się w pomoc dla uchodźców koreańskich, których aktualnie w Chinach jest około 250 tys. Od czasów wojny koreańskiej w 1953 r. jedynie 10 proc., spośród wszystkich uciekających mieszkańców Korei Północnej, zdołało przedostać się do Korei Południowej. Tych, którzy pozostali w ChRL czeka żywot bezdomnego, prostytutki, nielegalnego pracownika, lub też są oni odsyłani z powrotem do ojczystego kraju. Tam zaś, jako więźniowie polityczni, trafiają do łagrów, co jest równoznaczne ze śmiercią. Film dokumentuje i pozostawia naszej własnej ocenie, refleksji, oburzeniu, sprzeciwowi wypowiedzi różnych stron, biorących czynny lub bierny udział w tym ogromnym kryzysie.