08 - Penitentes orate (Preces).mp3

Większość badaczy wywodzi termin "mozarabski" od arab. musta'rab, co oznacza osobę zarabizowaną (taką, która przyjęła arabskie zwyczaje i kulturę). Rzadziej spotyka się etymologię z hiszp.-łac. złożenia Mixto-Arabic. Proponuje się również określenia zastępcze, jak: ryt gocki, toledański, izydoriański; znany badacz chrześcijańskich rytów zachodnich Dom Férotin stosował termin: ryt wizygocki. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa Kościół nie posiadał zunifikowanej liturgii. Tę różnorodność wzmocnił upadek Imperium Rzymskiego, gdyż utrudniła się komunikacja pomiędzy prowincjami dawnego Imperium. Stąd już w V w. możemy mówić o odmiennych rytach: wschodnim, rzymskim, gallikańskim i właśnie mozarabskim.

Dowodem na tak wczesny rozwój liturgii mozarabskiej jest fakt, że pozbawiona ona była wpływów ariańskich (ariańscy Wizygoci przybyli z Francji do Hiszpanii w 587 r.; stąd wiadomo, że ryt mozarabski pochodzi sprzed tej daty).Co do samego pochodzenia istnieją różnorodne teorie, m.in. teoria Piniusza, który uważał, że Goci przywieźli z Konstantynopola do Hiszpanii liturgię wschodnią i po zmieszaniu jej z istniejącą na tych terenach rzymsko-hiszpańską liturgią powstał ryt mozarabski. Większość badaczy zgadza się jednak z teorią Dom Férotina, według którego ryt mozarabski powstał przez połączenie liturgii italskiej bądź rzymskiej (skąd przyniesiono główne ramy liturgii) oraz wpływów afrykańskich, gallikańskich i hiszpańskich. Ostateczną (przed inwazją muzułmanów na Półwysep Iberyjski) formę liturgii mozarabskiej ustanowił Św. Izydor, biskup Sewilli, na synodzie w Toledo w 633 r.