prosty przepis na ciasto do pizzy.txt

Autor: Magdalena Januszka Higiena głosu nauczyciela Higiena głosu jest niezbędnym elementem wiedzy o zdrowiu i niebezpieczeństwach dla układu oddechowego i narządów mowy (np. zanieczyszczone środowisko zewnętrzne, domowe, pracy). [w dalszej cz. pracy pisząc o „higienie głosu” będę posługiwała się skrótem „h.g.”] H.g. służy: 1. wyeliminowaniu niewłaściwych nawyków fonacyjnych (np. związanych z krzykiem) 2. ma na celu zapobieganie chorobom gardła i strun głosowych 3. ma na celu wdrażanie wiedzy z zakresu anatomii narządów mowy, oddychania i ich poprawnego wykorzystania 4. ma na celu wskazanie metod profilaktyki i rehabilitacji głosu Szczególne zalecenia h.g. w przypadku nauczycieli jako grupy osób pracujących głosem w nadmiarze (są one bardziej szczegółowe niż ogólne): 1. dobry stan psychiczny (eliminacja stresu) związany z odreagowaniem negatywnych emocji (jeśli nie odreagujemy spowoduje to spięcie narządu głosowego) 2. poprawny tor oddechowy (oddychanie przeponowo-żebrowe) i drożność dróg oddechowych (drożność naszego nosa) 3. właściwa h. przestrzeni (eliminacja pyłu i kurzu– nauczyciel ma na to ograniczony lub nawet znikomy wpływ ale może interweniować u ekipy sprzątającej i we własnym zakresie kładąc nacisk na dokładne sprzątanie, prosić o zmywanie tablicy mokrą gąbką, robić to także samemu, unikać zawieszania w klasie zasłon i firan, w których gromadzi się kurz i pył; dbać o czystość ogólną w klasie) 4. właściwa temperatura pomieszczenia – głos lubi temperaturę 18-20ºC, w nocy 15-17 ºC; nie należy przegrzewać sal lekcyjnych; należy je wietrzyć często, krótko i intensywnie, ale nie wyziębiając ich; należy unikać przeciągów 5. z temperaturą związany jest kolejny wskaźnik, dbanie o właściwy stopień nawilżenia powietrza; prawidłowa wilgotność dla w/w temperatur powinna wynosić 50% nasycenia, nawilżenia parą wodną; poziom nawilżenia dobrze jest mierzyć używając profesjonalnego sprzętu: higrometru; dobrze jest stosować nawilżacze powietrza, a jeśli nie ma takiej możliwości umieszczać na kaloryferze zbiorniki z wodą lub mokre ręczniki, można wycierać parapety wilgotną szmatką, regularnie spryskiwać kwiaty w klasie 6. stosować lecznicze inhalacje środkami kojącymi (najlepiej np. z rumianku i szałwii lekarskiej) 7. zachowywać zasady h. pracy g. (grupa nauczycieli nie ma na to wpływu, aktualnie średnia godzin pracy głosem nauczyciela wynosi 6-7 jednostek lekcyjnych pod rząd np. od godziny ósmej podczas gdy generalnie powinna ona wynosić 3-4 godziny, w związku z tym zalecane jest konsekwentne stosowanie „milczenia leczniczego”) 8. popijanie wiele razy wody mineralnej, niegazowanej o temperaturze pokojowej; ograniczenie spożycia kawy, mocnej herbaty na rzecz herbat owocowych i ziołowych, niezbyt gęstych soków; unikanie picia alkoholu a zwłaszcza w nadmiarze 9. unikanie potraw zbyt gorących, zbyt zimnych, zbyt ostro przyprawionych; gorące posiłki i ostre potrawy bezpośrednio przed wysiłkiem głosowym zwiększają ryzyko powstania stanów zapalnych błony śluzowej gardła i migdałka podjęzykowego, powodują suchość, pieczenie w gardle, odchrząkiwanie, suchy kaszel 10. nie palenie papierosów i unikanie przebywania wśród palaczy – dym

Magdalena Januszka, Higiena głosu nauczyciela, 2010.doc

Autor: Magdalena Januszka Higiena głosu nauczyciela Higiena głosu jest niezbędnym elementem wiedzy o zdrowiu i niebezpieczeństwach dla układu oddechowego i narządów mowy (np. zanieczyszczone środowisko zewnętrzne, domowe, pracy). [w dalszej cz. pracy pisząc o „higienie głosu” będę posługiwała się skrótem „h.g.”] H.g. służy: 1. wyeliminowaniu niewłaściwych nawyków fonacyjnych (np. związanych z krzykiem) 2. ma na celu zapobieganie chorobom gardła i strun głosowych 3. ma na celu wdrażanie wiedzy z zakresu anatomii narządów mowy, oddychania i ich poprawnego wykorzystania 4. ma na celu wskazanie metod profilaktyki i rehabilitacji głosu Szczególne zalecenia h.g. w przypadku nauczycieli jako grupy osób pracujących głosem w nadmiarze (są one bardziej szczegółowe niż ogólne): 1. dobry stan psychiczny (eliminacja stresu) związany z odreagowaniem negatywnych emocji (jeśli nie odreagujemy spowoduje to spięcie narządu głosowego) 2. poprawny tor oddechowy (oddychanie przeponowo-żebrowe) i drożność dróg oddechowych (drożność naszego nosa) 3. właściwa h. przestrzeni (eliminacja pyłu i kurzu– nauczyciel ma na to ograniczony lub nawet znikomy wpływ ale może interweniować u ekipy sprzątającej i we własnym zakresie kładąc nacisk na dokładne sprzątanie, prosić o zmywanie tablicy mokrą gąbką, robić to także samemu, unikać zawieszania w klasie zasłon i firan, w których gromadzi się kurz i pył; dbać o czystość ogólną w klasie) 4. właściwa temperatura pomieszczenia – głos lubi temperaturę 18-20ºC, w nocy 15-17 ºC; nie należy przegrzewać sal lekcyjnych; należy je wietrzyć często, krótko i intensywnie, ale nie wyziębiając ich; należy unikać przeciągów 5. z temperaturą związany jest kolejny wskaźnik, dbanie o właściwy stopień nawilżenia powietrza; prawidłowa wilgotność dla w/w temperatur powinna wynosić 50% nasycenia, nawilżenia parą wodną; poziom nawilżenia dobrze jest mierzyć używając profesjonalnego sprzętu: higrometru; dobrze jest stosować nawilżacze powietrza, a jeśli nie ma takiej możliwości umieszczać na kaloryferze zbiorniki z wodą lub mokre ręczniki, można wycierać parapety wilgotną szmatką, regularnie spryskiwać kwiaty w klasie 6. stosować lecznicze inhalacje środkami kojącymi (najlepiej np. z rumianku i szałwii lekarskiej) 7. zachowywać zasady h. pracy g. (grupa nauczycieli nie ma na to wpływu, aktualnie średnia godzin pracy głosem nauczyciela wynosi 6-7 jednostek lekcyjnych pod rząd np. od godziny ósmej podczas gdy generalnie powinna ona wynosić 3-4 godziny, w związku z tym zalecane jest konsekwentne stosowanie „milczenia leczniczego”) 8. popijanie wiele razy wody mineralnej, niegazowanej o temperaturze pokojowej; ograniczenie spożycia kawy, mocnej herbaty na rzecz herbat owocowych i ziołowych, niezbyt gęstych soków; unikanie picia alkoholu a zwłaszcza w nadmiarze 9. unikanie potraw zbyt gorących, zbyt zimnych, zbyt ostro przyprawionych; gorące posiłki i ostre potrawy bezpośrednio przed wysiłkiem głosowym zwiększają ryzyko powstania stanów zapalnych błony śluzowej gardła i migdałka podjęzykowego, powodują suchość, pieczenie w gardle, odchrząkiwanie, suchy kaszel 10. nie palenie papierosów i unikanie przebywania wśród palaczy – dym

Opieka sprawowana przez zakon jezuitów i zakon pijarów....doc

Istotny wkład w rozwój opieki w Polsce wniósł zakon Jezuitów działający od 1564 r. prowadził bursy dla ubogiej młodzieży (Grzegorz Piramowicz Sekretarz Komisji Edukacji Narodowej, działał aktywnie w Towarzystwie i przyczynił się do upowszechnienia darmowej edukacji elementarnej). Zakon jezuitów zajmował się kształceniem młodzieży najbogatszej i biednej. Chcieli przyciągnąć młodzież najbogatszą. Zapewniali pobyt w bursach. Młodzież ubogą kwaterowali przy swoich kościołach. W zamian za przebywanie i wyżywienie młodzież była zobowiązana śpiewać w chórze. Grzegorz Piramowicz (1735-1801) najbardziej znany jezuita jest autorem dzieła: „O powinnościach nauczyciela wiejskiego” pierwsze wdanie z 1787 r. (wydane przez KEN). Nauczyciel powinien być wobec uczniów: miłym kochanym – troskliwym i serdecznym - sprawiedliwie traktować wszystkich uczniów. Jeżeli nauczyciel „wraca zmęczony jak oracz” to znaczy, że wywiązał się z roli nauczyciela. Piramowicz uznawany jest za prekursora wychowania fizycznego i twórcę higieny szkolnej, której brak uważał za główną przyczynę śmiertelności wśród dzieci. Zachęcał w „Powinnościach nauczyciela” do wychowywania dzieci w ruchu i wesołości, do dbania o ich higienę, do pilnowania czy prawo dzieci do nauki i zdrowego wychowania nie są ograniczane przez rodziców i rozmowy z nimi w przypadku zaobserwowania jakichś uchybień. Grzegorz Piramowicz był szczególnie związany z pracą Komisją Edukacji Narodowej (14.10.1773-1794) była ona państwową naczelną władza szkolna, niezależną od czynników kościelnych.. Pracował nad organizacją programów, podręczników i organizacją szkół. Był wizytatorem. Szczególnie interesował się pracą nauczycieli i wnikliwie ich oceniał. W 1773 zakon jezuitów został rozwiązany przez papieża Klemensa XIV, co w Polsce groziło upadkiem edukacji, ale też dało impuls do głębokich reform szkolnictwa. Zakon pijarów. Na terenie Polski działał także zakon Pijarów, który rozwinął sieć kolegiów i konwiktów (internaty). W konwikcie rozwijano samorządność: najwyższą pozycję zajmował Książę Młodzieży, podlegali mu dwaj, trzej sędziowie oraz od 6 do 12 radców. Funkcje w konwikcie były wybierane a kandydaci musieli mieć bardzo dobre wyniki w nauce i zachowaniu. Szkoła-uczelnia nastawiona była na wykształcenie moralne i patriotyczne młodzieży. Założył go ksiądz Stanisław Konarski (1700-1773), który zarazem był najbardziej znanym pijarem. Odbył studia we Włoszech, wiele podróżował. W Warszawie założył uczelnię Collegium Nobilium w 1740 r. była ta uczelnia przeznaczona dla wybranych, dla synów szlachty i magnaterii. Kolegium dzieliło się na 5 klas, nauka trwała 8 lat (klasy II, IV oraz V były dwuletnie). Była to placówka z nowoczesnym, jak na ówczesne czasy, szerszym programem nauczania w porównaniu np. do ówczesnego kształcenia w szkołach jezuickich. Kładziono w niej mniejszy nacisk na naukę łaciny i greki, a większy na nauki przyrodnicze, matematykę i języki nowożytne oraz filozofię. Zapoczątkowała ona reformę szkół pijarskich. Konarski dobrał wykształconą kadrę nauczycielską, wprowadził nowoczesne metody nauczania, rozszerzył program o dodatkowe przedmioty (np. historię, prawo, ekonomię, nauki ścisłe) oraz ograniczył ła

Opieka sprawowana przez zakony - oprac. Magdalena Janu....doc

Istotny wkład w rozwój opieki w Polsce wniósł zakon Jezuitów działający od 1564 r. prowadził bursy dla ubogiej młodzieży (Grzegorz Piramowicz Sekretarz Komisji Edukacji Narodowej, działał aktywnie w Towarzystwie i przyczynił się do upowszechnienia darmowej edukacji elementarnej). Zakon jezuitów zajmował się kształceniem młodzieży najbogatszej i biednej. Chcieli przyciągnąć młodzież najbogatszą. Zapewniali pobyt w bursach. Młodzież ubogą kwaterowali przy swoich kościołach. W zamian za przebywanie i wyżywienie młodzież była zobowiązana śpiewać w chórze. Grzegorz Piramowicz (1735-1801) najbardziej znany jezuita jest autorem dzieła: „O powinnościach nauczyciela wiejskiego” pierwsze wdanie z 1787 r. (wydane przez KEN). Nauczyciel powinien być wobec uczniów: miłym kochanym – troskliwym i serdecznym - sprawiedliwie traktować wszystkich uczniów. Jeżeli nauczyciel „wraca zmęczony jak oracz” to znaczy, że wywiązał się z roli nauczyciela. Piramowicz uznawany jest za prekursora wychowania fizycznego i twórcę higieny szkolnej, której brak uważał za główną przyczynę śmiertelności wśród dzieci. Zachęcał w „Powinnościach nauczyciela” do wychowywania dzieci w ruchu i wesołości, do dbania o ich higienę, do pilnowania czy prawo dzieci do nauki i zdrowego wychowania nie są ograniczane przez rodziców i rozmowy z nimi w przypadku zaobserwowania jakichś uchybień. Grzegorz Piramowicz był szczególnie związany z pracą Komisją Edukacji Narodowej (14.10.1773-1794) była ona państwową naczelną władza szkolna, niezależną od czynników kościelnych.. Pracował nad organizacją programów, podręczników i organizacją szkół. Był wizytatorem. Szczególnie interesował się pracą nauczycieli i wnikliwie ich oceniał. W 1773 zakon jezuitów został rozwiązany przez papieża Klemensa XIV, co w Polsce groziło upadkiem edukacji, ale też dało impuls do głębokich reform szkolnictwa. Zakon pijarów. Na terenie Polski działał także zakon Pijarów, który rozwinął sieć kolegiów i konwiktów (internaty). W konwikcie rozwijano samorządność: najwyższą pozycję zajmował Książę Młodzieży, podlegali mu dwaj, trzej sędziowie oraz od 6 do 12 radców. Funkcje w konwikcie były wybierane a kandydaci musieli mieć bardzo dobre wyniki w nauce i zachowaniu. Szkoła-uczelnia nastawiona była na wykształcenie moralne i patriotyczne młodzieży. Założył go ksiądz Stanisław Konarski (1700-1773), który zarazem był najbardziej znanym pijarem. Odbył studia we Włoszech, wiele podróżował. W Warszawie założył uczelnię Collegium Nobilium w 1740 r. była ta uczelnia przeznaczona dla wybranych, dla synów szlachty i magnaterii. Kolegium dzieliło się na 5 klas, nauka trwała 8 lat (klasy II, IV oraz V były dwuletnie). Była to placówka z nowoczesnym, jak na ówczesne czasy, szerszym programem nauczania w porównaniu np. do ówczesnego kształcenia w szkołach jezuickich. Kładziono w niej mniejszy nacisk na naukę łaciny i greki, a większy na nauki przyrodnicze, matematykę i języki nowożytne oraz filozofię. Zapoczątkowała ona reformę szkół pijarskich. Konarski dobrał wykształconą kadrę nauczycielską, wprowadził nowoczesne metody nauczania, rozszerzył program o dodatkowe przedmioty (np. historię, prawo, ekonomię, nauki ścisłe) oraz ograniczył ła

Średniowieczne instytucje opieki nad dzieckiem - Zakon....doc

Początki opieki w Polsce Opieka występowała już w społeczeństwach pierwotnych Polski, w czasach hordy czyli wczesnej organizacji ludów pierwotnych, lokalnych grup zbieracko-łowieckich, opartych na ustroju rodowym, charakteryzującej się brakiem podziału na grupy społeczne. Średniowieczne instytucje opieki nad dzieckiem (Zakon św. Ducha, Bursa Akademii Krakowskiej, instytucja kołowrotka i wuja). Pierwszą instytucją opiekuńczo-wychowawczą był założony w 1203 r. w Krakowie Zakon Świętego Ducha – Duchacy de Saxia. Zajmował się on pomocą kobietom ciężarnym oraz podrzutkom. W 1175 r. bł. Gwidon z Montpellier wybudował w rodzinnej miejscowości szpital, w którym razem ze swymi współtowarzyszami gromadził porzucone dzieci i biednych, a za patrona swojego dzieła obrał Świętego Ducha. Opiekunowie szpitala żyli według Reguły św. Augustyna. W 1204 r. papież Innocenty III przekazał dla Zakonu rzymski szpital p.w. Matki Bożej Skalnej (S. Maria de Saxia), któremu nadano nazwę Świętego Ducha. Od szpitala wspólnota zakonników przyjęła nazwę du-chaków de Saxia. Do Polski duchaków sprowadził bp Iwo Odrowąż powierzając im prowadzenie szpitala w Prądniku pod Krakowem. Bp Prandota przeniósł ich do miasta i oddał im kościół p.w. Świętego Krzyża i pobliski szpital. Kolejnymi fundacjami były klasztory w Sandomierzu (1220), Kaliszu (1283), Stawiszynie (1590) i Wiślicy (pół. XVII w.). Kasata prowincji polskiej nastąpiła w 1783 r. Duchacy, oprócz własnego uświęcenia, opiekowali się chorymi, prowadzili szpitale i troszczyli się o ubogich. Przyczynili się w znacznej mierze do rozwoju szpitalnictwa polskiego. Znakiem charakterystycznym duchaków był krzyż z dwiema poziomymi belkami. Zakończenie wszystkich ramion było podwójne — symbolizuje to 12 owoców Ducha św. Często nad krzyżem umieszczano gołębicę — symbol Ducha św. Biały krzyż z podwójną belką poziomą nosili duchacy na lewej piersi wyszyty na czarnych habitach. Zakon Kanoników Regularnych Świętego Ducha de Saxia powstał w ostatnim ćwierćwieczu XII wieku we Francji. Jego założyciel – bł. Gwidon z Montpellier (fr. Guy de Montpellier), syn pary książęcej został ofiarowany na służbę Bogu w rycerskim zakonie templariuszy. Szybko jednak dostrzegł, że nie odpowiada mu cel tego zgromadzenia. W XII w. ulice miast zapełnione były ludźmi bez środków do życia. Gwidon postanowił okazać im miłosierdzie, zrobić wszystko, co możliwe, aby im pomóc. Za swoja dewizę przyjął fragment Ewangelii wg św. Mateusza: Byłem głodny, a daliście Mi jeść, byłem spragniony, a daliście Mi pić, byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie, byłem chory, a odwiedziliście Mnie, byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie, (...) Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci Moich najmniejszych, Mnieście uczynili. Około roku 1175 Gwidon sprzedał cały dwój majątek, by na przedmieściach rodzinnego Montpellier założyć szpital (przytułek) dla chorych, ubogich, sierot, włóczęgów, starców, samotnych matek, kobiet przy nadziei, ale bez nadziei. Osobiście pielęgnował pacjentów; z czasem zgromadziła się wokół niego grupa ludzi dożywotnio pragnących nieść pomoc ubogim i potrzebującym. Gwidon swe dzieło powierzył opiece Pocieszyciela, czyli Ducha Świętego. Symbolem now

Życie i twórczość Janusza Korczaka.doc

Życie i twórczość Janusza Korczaka Janusz Korczak, właściwie Henryk Goldszmit, ps. Stary Doktor lub pandoktor (ur. 22 lipca 1878 lub 79 w Warszawie, zm. około 6 sierpnia 1942 w komorze gazowej obozu zagłady w Treblince) – polski pedagog, publicysta, pisarz, lekarz, działacz społeczny żydowskiego pochodzenia. Prekursor działań na rzecz praw dziecka i całkowitego równouprawnienia dziecka. Wprowadził samorządy wychowanków, które miały prawo stawiać przed dziecięcym sądem swoich wychowawców. Zainicjował pierwsze pismo publikowane przez dzieci. Pionier działań w dziedzinie resocjalizacji nieletnich, diagnozowania wychowawczego, opieki nad dzieckiem trudnym. Miał siostrę Annę. Był synem inteligentów w spolszczonej rodzinie zydowskiej. Tata był adwokatem, dziadek lekarzem. Rodzina Goldszmitów mieszkała przy ulicach: Bielańska 18 (prawdopodobne miejsce urodzenia), Krakowskie Przedmieście 77, Miodowa 19, pl. Krasińskich 3, Nowosenatorska 6 (dziś Moliera). W latach 1886-1897 uczęszczał do szkoły początkowej Augustyna Szmury przy ulicy Freta, a następnie do ośmioklasowego gimnazjum na warszawskiej Pradze (obecnie VIII Liceum Ogólnokształcące im. Władysława IV). W wieku 15 lat zanotował w swym pamiętniku: ...padłem w szaleństwo, furię czytania. Świat mi znikł sprzed oczu, tylko książka istniała.... Dorastanie i dojrzewanie Janusza Korczaka przebiegało w trudnych warunkach materialnych. Po śmierci ojca w 1896, jako uczeń V klasy (miał wtedy 17-18 lat) udzielał korepetycji, by pomóc w utrzymaniu rodziny. W 1898 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Cesarskiego w Warszawie. Latem 1899 roku przebywał w Szwajcarii, aby bliżej poznać działalność i twórczość pedagogiczną Pestalozziego. Będąc tam, szczególnie interesował się szkołami i szpitalami dziecięcymi oraz bezpłatnymi czytelniami pism dla dzieci i młodzieży. 17 marca 1905 otrzymał dyplom lekarza – po wysłuchaniu pięcioletniego kursu nauk medycznych i złożeniu obowiązującego egzaminu. Brał udział – jako lekarz – w wojnie rosyjsko-japońskiej (1905) i za swą służbę awansował do stopnia majora. Pomiędzy 1903-1912 pracował jako pediatra w Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów przy ul. Śliskiej 51 – Siennej 60 (dom przechodni). Korczak jako lekarz miejscowy korzystał ze służbowego mieszkania na terenie szpitala. Pensję stanowiło 200 rubli rocznie – w czterech ratach. Ofiarnie wypełniał swe obowiązki. Nie unikał proletariackich części miasta. Od ubogich pacjentów nie pobierał wynagrodzenia, zaś od zamożnych nie wahał się zażądać bajońskich honorariów. Współpracował z Samuelem Goldflamem, z którym podjął szeroką działalność społeczną.W ciągu roku 1907 doszkalał się w Berlinie – podnosił swe kwalifikacje. Słuchał wykładów (za które sam płacił) i odbywał praktykę w klinikach dziecięcych oraz analizował sposoby pracy w specjalistycznych zakładach wychowawczych. W 1911 roku podjął decyzję, że nie założy rodziny. Przychylał się do poglądu o nieposiadaniu tzw. prywatnych dzieci. Wszystkie dzieci, które leczył lub wychowywał, uważał za własne. Jego późniejsza działalność, potwierdziła tę postawę. Altruistyczne przekonania nie pozwoliłyby mu również na specjalne traktowanie i wyróżnianie małej grupki

prosty przepis na ciasto do pizzy.txt

megi21977