da7546f4a7.jpeg

Stało się drugiego kwietnia 2005 roku

W ciepły wiosenny wieczór – pokorny, skromny, sam
Strudzony Pielgrzym Świata u Nieba stanął bram.
A tam Mu już Piotr Święty ciężkie wrota odmyka.
A tam Go uśmiechnięty Pan Bóg na progu wita.
A z ziemi bicie dzwonów głosi mu pożegnanie.
Że aż u bram niebieskich słychać ich wołanie.
Uśmiecha się Piotr – Słyszysz Panie jak Mu grają?
Nie chcą Go przecie oddać, bardzo Go kochają.
Dałeś Go im na chwilę, na kawałek drogi.
A dla nich już bez Niego świat zimny i wrogi.
Wyciągnął Pan Bóg rękę – Chodź, spocznij po drodze
Boś się tam napracował i nacierpiał srodze.
Wiele po Twej wędrówce dobra pozostało
Dałeś ludziom miłości i ciepła niemało.
Wyprostuj znów ramiona, piersiom daj wytchnienie.
Niechaj Cię już opuści słabość i cierpienie.
Pielgrzym się wyprostował, popatrzył zdumiony.
Poczuł się znowu silny, jakby odmłodzony,
-Skoro mnie Panie Boże wezwałeś do siebie,
-To masz tu pewnie dla mnie pracę pilną w Niebie.
Wszak nie na odpoczynek, nie na próżnowanie
Wezwałeś mnie do siebie Sprawiedliwy Panie.
Nie umiem odpoczywać. Nie umiem próżnować.
Mogę znowu dla Ciebie jak dawniej pracować.
Tylko jeśli pozwolisz, nim zacznę od nowa
Chciałbym ja choć na chwilę zajrzeć do Krakowa,
Pozwól mi Wadowice odwiedzić w milczeniu,
Daj raz na moje Tatry popatrzeć w skupieniu.
Bo dawno tam nie byłem, zajrzeć mi tam trzeba,
Bo tam mój dom pozostał, piękniejszy od Nieba.
I uśmiechnął się Pan Bóg – Idź odwiedź swe strony,
A potem mam dla Ciebie pracę nieskończoną
Duch Twój we świat wyruszy, by głosić po drogach,
Że wszyscy tam należą do jednego Boga.
Aby nie zapomnieli możni tego świata
Tego, czego uczyłeś przez te długie lata.
Będziesz Patronem Prawdy.



:♥¸.•*´¨`*•.¸♥•.¸♥¸.•*´¨`*• .¸♥

Czasem odchodzą nasze anioły
I nagle w miejscu staje czas...
A z nimi cząstka nas odchodzi
I wielki smutek marszczy twarz

Czasem na chwilę gaśnie słońce
Duszę wypełnia gęsty mrok
Nikną nadzieje i marzenia
I w pustce ginie tęskny wzrok

Czasem odchodzą dobrzy ludzie
Co nam pomogli w życiu wiele
I próżno wtedy pytać Boga
Czemu odchodzą przyjaciele

Lecz oni ciągle przecież żywi
Nadal wytrwale są wśród nas
Ich dusze przy nas pozostały
Tylko ich ciała zabrał czas...




Jan Paweł II
Papież
Zawsze ukochany
Przez miliony ludzi
Od pięciu lat z łezką
W oku wspominany
Dbał o Polskę
Ojczyznę ukochaną
Dyplomacją mądrością
Racją
Przekonał do dobrego
Każdego słuchającego
Słów cudownych
Papieża Polaka
Dlatego też Ojczyzna
Jest taka odnowiona
ocalona
Jego słowa
Wiara nadzieja miłość
Zawsze się uzupełniają
Ludzie o tym pamiętają
Ukochał cały świat
Każdy najmniejszy kwiat
Modląc się do Boga Ojca
Naszego
O wyzwolenie ze zła tego
Kto błądzi w tym świecie
O każde Ojca Boga dziecię
Owieczki kochane ciepłem
I miłością Jego wciąż
Są utulane
Niebiosa otwarte ramiona mają
On Jan Paweł II z Bogiem Ojcem
czekają
Modlitwa jego wielu uzdrowiła
Cudem ludzkie zdrowie
Pięknie ocaliła
O wiarygodną wiarę chrześcijan
Modlił się wytrwale
Pogodził ludzkość jak nikt
Niebywale
I my modlitwą
Wiarą, nadzieją i miłością
Dobrym uczynkiem
Radością
Utrwalmy słowa Jego
mądrości pięknością.
Pamiętajmy , szanujmy, kochajmy.

Nigdy nie czekaj na ''jutro'',
by do Kogoś się uśmiechnąć,
powiedzieć ciepłe słowo,
okazać czuły gest.
Bo Może przyjdzie taka chwila,
kiedy Jutro powiesz:
"Ile dałabym, żeby było Wczoraj..!


ECHO...
Czarna cisza w katyńskim lesie
Długą pieśń żałobną nam niesie...
Głucha ciszo, czemu tak krzyczysz?!
Czy postaci dramatu liczysz?

Zamyślona cisza na scenie
Przemówiła bolesnym zdumieniem...
Zamarł dramat w ustach postaci
Co dla ciebie – ciszo – to znaczy?

Woła z oddali smoleński las
Przeklęty waszej historii czas...
Nie zapomnimy Was...
Nie... zapomnimy... Was...
/Autor: Edyta Gawrońska/

⊰♥⊱ ⊰♥⊱ ⊰♥⊱ ⊰♥⊱ ⊰♥⊱ ⊰♥⊱

SMUTEK DUSZY UBRANY W SŁOWA
– PRZEMAWIA TERAZ - DO WAS

ZAPRASZAM DO GALERII WIERSZY
OKOLICZNOŚCIOWYCH
NA POETYCKIE ŚWIATEŁKO PAMIĘCI
KLUBOWYCH AUTORÓW

⊰♥⊱ ⊰♥⊱ ⊰♥⊱ ⊰♥⊱ ⊰♥⊱ ⊰♥⊱