3. Karlheinz Stockhausen Prozession.mp3

lumbalis / MUSICA ELECTRONICA NOVA 13.05.2009 / 3. Karlheinz Stockhausen Prozession.mp3

Download: 3. Karlheinz Stockhausen Prozession.mp3

Pobierz

36,27 MB

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

lumbalis

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

MUSICA ELECTRONICA NOVA 13.05.2009 z koncertu zespołu Recherche

Barbara Maurer Viola
Åsa Åkerberg Violoncello
Martin Fahlenbock Flöte
Jaime González Oboe
Shizuyo Oka Klarinette
Christian Dierstein Schlagzeug
Klaus Steffes-Holländer Klavier
Jean-Pierre Collot Klavier

Kagel, Maurizio – Transicion II [Klaus Steffes-Holländer – klawisze, fotepianu, Christian Dierstein

Luigi Nono A Pierre. Dell’Azzurro silenzio, Inquietum
Shizuyo Oka (klarnet basowy), Martin Fahlenbock (flet basowy), reżyserzy studia muzyki elektronicznej we Freyburgu - Joachim Haas, Detlef Hoizinger

Karlheinz Stockhausen Prozession
[Klaus Steffes-Holländer – elektronium, Jean Piere Collot – fortepian mikrofony – Heme Gonzales]

Messiaen, Olivier – Oriaison (1937) na zespół fal martenota
Zespół fal martenota z Montrealu

Inne pliki do pobrania z tego chomika

4. Messiaen - Oraison.mp3

2. Luigi Nono A Pierre. Dell’Azzurro silenzio, Inquiet....mp3

1. Maurizio Kagel - Transicion II.mp3

Hiszpania-Irlandia cz. 2[Tomasz Zimoch, 13.06.2012].mp3

Polska-Czechy [Tomasz Zimoch, 16.06.2012].mp3

Niemcy-Grecja [Tomasz Zimoch, 22.06.2012].mp3

Włochy - Niemcy [Tomasz Zimoch 28.06.2012].mp3

Hiszpania-Włochy [Tomasz Zimoch, 1.07.2012].mp3

1. Penderecki - Uwertura pittsburska.mp3

Po doświadczeniach z Pasją i formami koncertującymi w Uwerturze pittsburskiej powraca Penderecki do formuły czystego sonoryzmu. Zmienia się jednak rodzaj obsady, a sonotypy wypracowane uprzednio dla smyczków zastosowane zostają teraz dla instrumentów dętych. Wśród nich znajdujemy tak rzadko spotykane odmiany, jak obój basowy czy klarnety kontrabasowe. Instrumentom tym przeciwstawiona zostaje rozbudowana grupa perkusyjna. Do jej działań dołącza fortepian, podczas gdy akordeon wspomaga brzmienia „dęte”. Dzieło odznacza się zmiennością prowadzonej za pomocą niekonwencjonalnych środków narracji muzycznej. Przeważają dynamicznie kształtowane faktury grupowe, co różni Uwerturę od bardziej statycznej, typowo klasterowej techniki wczesnego sonoryzmu, służącej kolejno pojawiającym się obiektom brzmieniowym. Nawet w długich płaszczyznach klasterów lub grup dominuje wrażenie ruchu, życia, co zgodne jest też z „biologiczną naturą artykulacji dźwięku na instrumentach dętych“. Jeszcze więcej energii emanuje z działań perkusji. Silnie obsadzona grupa kotłów „steruje” od pewnego momentu rozwojem zdarzeń. Dobitnie wyrazi się to w finalnym geście zamknięcia poprzez silne uderzenie dwu rozsuniętych o półton kotłów i wielkiego bębna. Narracja brzmieniowa jest intensywna, miejscami dramatyczna i w szczególnym sensie dramaturgiczna. Dramaturgię budują napięcia między zestawianymi kontrastowo opozycjami: drzewo–blacha, solo–grupa, głośno–cicho, nisko–wysoko itp. Przede wszystkim jednak rozwój akcji napędzany jest przez antagonizm między grupą membranofonów i resztą orkiestry. Potwierdzenie intencjonalnej wyrazowości znajdziemy też na poziomie szczegółów. Motywiczne struktury interwałowe wewnątrz grup instrumentalnych zapowiadają charakterystyczny typ meliki, który wkrótce naznaczy dalszy, neo ekspresjonistyczny okres twórczości Krzysztofa Pendereckiego. Sonorystyczna fabularyzacja Uwertury skłania więc do rozumienia tytułu dzieła w sensie tradycyjnym – jako wstępu do czegoś – choć nie znamy pojęcia dopełniającego. Można traktować też Uwerturę pittsburską jako swego rodzaju koncert na „orkiestrę bez smyczków”. Instrumenty jednak (poza dwoma wyjątkami) nie mają okazji do solowych popisów. Podporządkowane wymogom gry zespołowej w różnych konstelacjach fakturalnych konsolidują się grupowo, a przestrzeń koncertowania wyznaczają w tej sytuacji ich brzmienia: klasterowe i rozproszone, ruchliwe i statyczne, rozpoznawalne i maskowane. To one konkurują między sobą w typowym dla sonoryzmu dążeniu do zatarcia źródła dźwięku. Choć w Polsce Uwertura nie była dotychczas wykonywana, znajduje się w repertuarze najlepszych orkiestr dętych krajów kultywujących tradycję tego rodzaju muzykowania. W procesie nobilitacji instrumentów dętych, zapoczątkowanym w muzyce dwudziestego wieku przez Igora Strawińskiego, Uwertura stanowi nową propozycję. Zarazem jest etapem na drodze eksploracji tej szczególnej i wymagającej brzmieniowości. Będą ją kontynuować na swój sposób również inni kompozytorzy – u nas przede wszystkim Witold Szalonek. Krzysztof Szwajgier

2. Rozalie Hirs - Roseherte.mp3

Utwór przeznaczony jest na orkiestrę złożoną z dziewięćdziesięciu muzyków oraz na pięćdziesiąt brzmień elektronicznych. Swą nazwę zawdzięcza mitycznemu holenderskiemu zwierzęciu z czasów średniowiecza, żyjącemu w głębinach serca. Roseherte (jeleń róży) zostaje zbudzony ze swego wiecznego snu przez okcytańskiego jednorożca. Razem wychodzą na deszcz, przez który przebija słońce, i na srebrnoszarym niebie pojawia się tęcza. Śpiewają o zeppelinach i przefruwających obok balonach. Wraz z brzęczącymi liniami wysokiego napięcia śpiewają o chmurach i czasie. Skłaniają się szczególnie do akordów dominanty septymowej, których podstawy oddziela interwał kwinty czystej. Takie pary akordów septymowych pojawiają się w różnych transpozycjach w ciągu utworu, co może być odbierane jako kombinacja dwóch lub trzech serii harmonicznych o częściowo nakładającym się materiale. Roseherte wykorzystuje ciąg modulacji pierścieniowych pomiędzy dwoma akordami dominanty septymowej, pojawiającymi się wewnątrz tej samej pary. W ten sposób dwa akordy są słyszane jakby jeden w świetle drugiego. Wszystkie obliczenia modulacyjne zostały dokonane przy pomocy oprogramowania OpenMusic i przeniesione w partyturę orkiestrową za pomocą ręki i ucha. Wykalkulowane częstotliwości leżące u podstaw partytury instrumentalnej zostały następnie użyte do syntezy dźwięku w programie Csound. Podczas wykonania Roseherte muzyk wydobywa zsyntetyzowane dźwięki z samplera, podczas gdy dwa głośniki stereo, ustawione obok orkiestry na scenie, emitują dźwięk elektroniczny na salę. Powstała w ten sposób zmienna ścieżka dźwiękowa wzmacnia orkiestrową masę w trakcie wykonania, a raczej dodaje jej perspektywy. Mieszając się tajemniczo z brzmieniem orkiestry, tworzy rodzaj brzmieniowego echa, aby ponownie oddzielić się i przywrócić orkiestrze poprzednią przestrzeń dźwiękową. Wszystkie sample dźwiękowe przygotowała kompozytorka. Twórcą oprogramowania do samplera Logic jest Jan Panis. Rozalie Hirs

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin