Tętno pierwotnej puszczy - 03 Olbrzymy i karły.avi

Opowieść o unikatowej przyrodzie Puszczy Białowieskiej.

Przedstawione w poprzednim odcinku rośliny Puszczy Białowieskiej są podstawą życia leśnych zwierząt, szczególnie roślinożerców. Największe z nich to "puszcz imperatory", jak nazwał żubry Adam Mickiewicz. Latem żyją w małych grupach, a zimą gromadzą się w większe stada, gdzie zależnie od płci, wieku i kondycji zajmują odpowiednią pozycję. Przewodniczką stada jest zwykle najstarsza i najbardziej doświadczona żubrzyca. Poza ludźmi żubry prawie nie mają naturalnych wrogów. Obserwowane w filmie tarzanie się i ocieranie to codzienny rytuał, sprzyjający utrzymaniu higieny. Gęste żubrze kudły są ulubionym siedliskiem pasożytów. Na menu żubrów składa się około stu czterdziestu gatunków roślin, przeważającą część stanowią zioła i trawy. Do mniejszych roślinożerców zaliczamy dzika, choć zjada również owady, gryzonie, pisklęta, nawet padlinę. Duża część roślinnego pokarmu znika w żołądkach łosi i jeleni. Wśród gryzoni prym wiodą bobry. Podstawą ich diety latem jest soczysta zieleń - zioła, trawy i roślinność wodna. Kiedy brakuje zielonych części, jadają kłącza, korę, delikatne gałązki. Najbardziej pospolite wśród puszczańskich gryzoni są nornice rude i leśne myszy. Ale najwięcej roślinnych tkanek trafia do prawdziwej otchłani miliardów miniaturowych żołądków. Nie ma takich części roślin, których nie mogłyby zjeść owady - prawdziwe karły w porównaniu z innymi mieszkańcami puszczy. Każdy - i imperator Białowieży, królewski żubr, i żerująca na liściu gąsienica wypełniają odwieczne role przypisane im przez cudownie prezycyzyjny, samoregulujący się mechanizm natury i odwiecznego choć niepojętego dla nas ładu.
Reż J. Walencik. Polska 1995.