01_Jezus Żyd.avi

Żydowskie spojrzenie na Jezusa przez prawie dwa tysiące lat kształtowało się w opozycji do ujęcia chrześcijańskiego. Jego osobę utożsamiano z chrześcijaństwem, w którym - ze względu na prześladowania, jakich doświadczyli Żydzi - nie potrafiono dostrzec religii miłości. Jezus, jakiego głosili Jego wyznawcy unosząc w dłoni krzyż i miecz lub płonącą pochodnię, był im zupełnie obcy, czy nawet wrogi. Dawno minęły czasy pra-Kościoła, gdy Żydzi i nie-Żydzi zbierali się wspólnie na modlitwach w synagogach i razem pielgrzymowali na Paschę, Sukkot i Szawuot do Jerozolimy. Kiedy Jezus postrzegany był przez pewną liczbę Żydów jako Mesjasz, Odkupiciel obiecany przez Najwyższego [ Zob. J. Gnilka, Jezus z Nazaretu. Orędzie i dzieje, przeł. J. Zychowicz, Kraków 1997 i M. Uglorz, Teologia zwiastowania i czynów Jezusa, Warszawa 1999.], a o którego nadejściu czytali w Pismach . Wraz ze wzrostem dążeń Kościoła do supremacji i związanymi z tym ograniczeniami nakładanymi na gminy żydowskie, Jeszua stał się kimś, kogo imię należało wymazać z pamięci. Krótko wspomniał o Nim tylko Józef Flawiusz. Autorzy Talmudu i pozostałe autorytety rabinackie woleli nie wypowiadać się wprost, preferując zwykle milczenie. Taki stan utrzymywał się aż do przełomu wieków XVIII i XIX, kiedy żydowskie oświecenie spowodowało rewolucję w podejściu do osoby Jezusa.
==============================================================
Czy Jezus był Żydem etnicznym, czy jego matka była z pochodzenia Żydówką? Jezus w oczywisty sposób identyfikuje się z Żydami żyjącymi w tamtych czasach, z ludem i plemieniem oraz religią (chociaż pouczał i poprawiał ich błędy). Bóg celowo posłał go do plemienia Judy: „Do swej własności przyszedł [Judy], ale swoi [Juda] go nie przyjęli. Tym zaś [Żydom], którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego” (Ew. Jana 1.11-12) i w jasny sposób stwierdza, „Wy [poganie] czcicie to, czego nie znacie; my [Żydzi] czcimy to, co znamy, bo zbawienie pochodzi od Żydów” (Ew. Jana 4.22).