Dancer in the Dark.avi

Bohaterką "Tańcząc w ciemnościach" jest Selma. Emigrantka z Czechosłowacji, która do Stanów Zjednoczonych przyjechała, żeby zapewnić swojemu 13-letniemu synowi Gene'owi operację oczu. Ciężko pracuje w fabryce i w domu a każdego zarobionego dolara odkłada, żeby uzbierać sumę potrzebną na opłacenie operacji. Wiemy jednak, że nie może tak pracować bez końca. Selma zaczyna bowiem tracić wzrok. Nie pomagają już jej grube okulary. Z dnia na dzień wada się powiększa i żeby w ogóle uzyskać pozwolenie na dalszą pracę bohaterka musi okłamywać zakładowego okulistę. Życie Selmy nie jest łatwe. Mieszka w przyczepie kempingowej, pracuje bez opamiętania a jedynymi radościami w jej życiu są syn i musicale. Selma jest wielbicielką musicali. Kocha muzykę i rytm a dźwięki otaczającego ją świata są dla niej inspiracją do tworzenia własnych, wyimaginowanych utworów. Dzięki wyobraźni Selma potrafi choć na krótką chwilę zapomnieć o swoich troskach i zmartwieniach. Przenosi się wtedy w świat musicalu, w którym jest gwiazdą i jest szczęśliwa. "Lubię musicale, ponieważ w nich nigdy nie dzieje się nic złego" - mówi w pewnym momencie Selma a widzowie zgadzają się z nią bez zastanowienia.
Historia Selmy nie jest jednak skomplikowana. Fabuła jest wręcz banalnie prosta a osoby znające poprzednie części trylogii "Złotego Serca" są w stanie przewidzieć (choć nie w 100%) zakończenie filmu. A jednak oglądając film w ogóle nie zwracamy na to uwagi. Mocno angażujemy się w opowiadaną historię a po wyjściu z kina wielokrotnie powracamy do niej myślami. Zasługę takiego stanu rzeczy należy przypisać von Trierowi. Reżyser ten potrafi bowiem nawet prostą fabułę opowiedzieć w taki sposób, że w naszych oczach urasta ona do wydarzeń epokowych. Von Trier posiadł arcytrudną sztukę kontrolowania naszych uczuć i emocji. Bohaterki trylogii, istoty na wskroś dobre i kochające, rzuca w wir wydarzeń i osób, które są im wrogie i nieprzyjazne i tak prowadzi akcję, że stawia widza w sytuacji, w której może on opowiedzieć się tylko po jednej ze stron. Dzięki temu artysta jest w stanie przewidzieć nasze reakcje i wrażenia i przy użyciu sobie tylko znanych środków artystycznych znacznie je wzmocnić. "Tańcząc w ciemnościach" to bowiem film wstrząsający. Osoby, które wzruszały się na "Przełamując fale" po obejrzeniu ostatniego filmu von Triera przeżyją zapewne poważny kryzys psychiczny, ponieważ losy Selmy są jeszcze bardziej poruszające niż Bess. Podobnie jak w "Przełamują fale" na początku nic nie zapowiada nadchodzącego dramatu. Ale kiedy już do niego dojdzie wydarzenia toczą się z nieprawdopodobną prędkością. Widz z zapartym tchem śledzi losy bohaterki i cały czas ma nadzieję, że jednak wszystko się dobrze skończy, choć z drugiej strony wie, że tak nie będzie. Krytycy nazywają von Triera szamanem, ponieważ jak żaden inny reżyser potrafi on oczarować widza nawet najprostszą fabuła a "Tańcząc w ciemnościach" jest tego najlepszym przykładem.