Joyce Carol Oates - Muzeum doktora Mosesa.djvu
-
1983 - W upale i kurzu -
2001 - W cieniu słońca -
2002 - Opętanie -
2008 - Morfina -
A. S. Byatt -
Alan Sillitoe -
Aleksander Kuprin -
André Malraux -
Andrea Camilleri -
Andrzej Wydrzyński -
Anita Brookner -
Ariel Dorfman -
Arkadij i Gieorgij Wajner -
Carol Shields -
David Lodge -
Gilbert Adair -
Indra Sinha -
Irène Némirovsky -
Isabel Allende -
Iwan Bunin -
James Gordon Farrell -
Jamil Ahmad -
John Barth -
Jorge Franco -
José Lezama Lima -
Kornel Filipowicz -
M.L. Stedman -
Marlen Haushofer -
Michaił Zoszczenko -
Miodrag Bulatović -
music -
Natasha Solomons -
Olga Tokarczuk -
Péter Esterházy -
Pierre La Mure -
Piper Kerman -
Pisarze Białoruś -
Richard Adams -
Robert P. Davis -
Ruth Prawer Jhabvala -
Sarah Waters -
Sebastian Barry -
Swietłana Aleksijewicz -
Thomas Keneally -
Toni Morrison -
Vincente Lenero -
William Boyd -
William Carlos Williams -
Zadie Smith -
Zbigniew Kruszyński
David Lodge - Myśląc...
Mistrz powieści uniwersyteckiej powraca do gatunku, który przyniósł mu sławę. Książka "Myśląc..." błyskotliwie i z humorem opisuje "mały światek" angielskiej uczelni ze wszystkimi jego układami towarzysko-erotycznymi. A że głównymi bohaterami książki "Myśląc..." są pisarka i kognitywista, który pracuje nad stworzeniem sztucznej inteligencji, jest to również fascynujący dyskurs o tajemnicy świadomości i naturze ludzkiego umysłu, o tym, jak to się dzieje, że wiemy, myślimy i mamy poczucie własnego ja.
Martin Buber - Opowieści chasydów
Wybitny pisarz i filozof zebrał krótkie, pełne uroku i delikatnego humoru opowieści wywodzące się z chasydyzmu - mistycznego żydowskiego ruchu filozoficzno-obyczajowego. Przybliżają one egzotyczny, odeszły w przeszłość, lecz wciąż fascynujący świat chasydów i przekazują głęboką, bardzo nam bliską mądrość.
Stefan Chwin - Esther
Esther to tajemnicza kobieta, która wprowadza zamęt w życie zacnej i zamożnej warszawskiej rodziny, naznacza każdego, kto się z nią spotka, choćby przelotnie...
Vladimir Nabokov - Oko
Krótka, ale smakowita powieść Vladimira Nabokova (1899-1977) Oko, napisana na przełomie roku 1929 i 1930, jest bardzo ważna w dorobku pisarza jako pierwsze pojawienie się pewnych istotnych dla jego twórczości tematów, zabiegów i tendencji. To najwcześniejsza Nabokovowska powieść, w której narracja prowadzona jest nie w trzeciej, ale w pierwszej osobie. To także najwcześniejsza jego powieść, w której pojawiają się jako problemy pierwszoplanowe zagadnienia solipsyzmu i tożsamości. Wreszcie jest to pierwsza powieść, w której stykamy się z fałszywą wizją świata, prezentowaną przez człowieka niezrównoważonego psychicznie. W Oku należy więc widzieć poprzednika wielu arcydzieł rosyjsko-amerykańskiego prozaika, na przykład Rozpaczy, Lolity i Bladego ognia.
Miodrag Bulatović - Bohater na ośle
Miodrag Bulatović w powieści "Bohater na ośle" pokazuje absurd i okrucieństwo wojny. Wojny, w której tle słychać nieustanny lament kobiet opłakujących mężów i synów, płacz wynędzniałych dzieci. Akcja utworu rozgrywa się w małej wiosce w Czarnogórze okupowanej przez Włochów. Autor przedstawia okupantów jako tchórzliwych, nie umiejących walczyć żołnierzy, ostro krytykuje również swoich rodaków. Książka przepełniona jest ironią, pojawiają się również elementy fantastyczne.
Angel Wagenstein - Pożegnanie z Szanghajem
"Pożegnanie z Szanghajem" to ostatnia część trylogii Angela Wagensteina, poświęconej losom Żydów na przestrzeni kilku dziesięcioleci ubiegłego stulecia. Powieść, oparta na faktach, przypomina mało znane tragiczne wydarzenia związane z tzw. szanghajskim gettem.
Péter Esterházy - Harmonia Caelestis
"Harmonia caelestis" to najbardziej znana powieść Pétera Esterházego, laureata wielu europejskich nagród literackich, między innymi Nagrody Pokojowej Niemieckich Księgarzy, potomka jednego z najznamienitszych rodów arystokratycznych. Opublikowana w roku 2000, stała się sensacją nie tylko na Węgrzech, ale w całej niemal Europie. Autor pracował nad nią dziewięć lat, gromadząc materiały. Pierwsza część powieści to zbiór anegdot, wypisków, obrazków z różnych epok, cytatów i parafraz ułożonych w intrygującą mozaikę refleksji i przypowieści. W drugiej części autor opowiada o historii swojej najbliższej rodziny, o życiu arystokracji węgierskiej w czasach komunizmu: o utracie majątku, wysiedleniu z Budapesztu na prowincję, biedzie, trudnościach w znalezieniu pracy, donosach, próbie zachowania godności i stylu. Nie jest to jednak typowa saga rodzinna ani powieść autobiograficzna, to opowieść zawikłana, wieloznaczna i pełna ironicznego humoru. Jak mówi sam autor: "Znajdzie się więc czytelnik, który czytając tę książkę jako kronikę, odkryje tysiące braków. Choć została stworzona z rzeczywistości, czytać ją należy jako powieść, i nie żądać od niej ani mniej, ani więcej, niż powieść może dać (wszystko)".
Gilbert Adair - Marzyciele
Paryż, rok 1968. Rodzeństwo młodych Francuzów i amerykańskiego studenta szkoły filmowej łączy wspólna, żarliwa pasja - kino. Kiedy z niezrozumiałych dla nich politycznych przyczyn Kinoteka Francuska zamyka podwoje, razem szukają nowych „sztucznych rajów" z dociekliwością właściwą ich wiekowi. Zostają przyjaciółmi, a potem kochankami, którzy niczym bohaterowie fantazji markiza de Sade zstępują do piekieł seksualnego uzależnienia w całkowitej izolacji od zewnętrznego świata. Pewnego dnia jednak przez okno wpada do mieszkania historia. „Marzyciele", pierwsza powieść Gilberta Adaira, to osobista, intymna historia trojga młodych ludzi, rozegrana na tle historii paryskiego maja 1968 roku. Wpisana w perwersyjny trójkąt erotyczny fabuła, zgodnie z logiką swej „filmowej" narracji, prowadzi do zaskakującej puenty, będącej symbolicznym oskarżeniem opresyjnego „systemu" i apologią kontestatorskiej „rewolucji" lat sześćdziesiątych. To także hołd złożony młodości, wolności, „wyobraźni na ulicach", sztuce i fundamentalnemu ludzkiemu prawu do stanowienia o sobie, ubrany w formę pełnego radości życia poematu - bo choć „niewinni czarodzieje" ulicznych barykad nie potrafią zapanować nad mrocznymi instynktami, potrafią ostatecznie udowodnić swoje człowieczeństwo.
Samuel Beckett - Sen o kobietach pięknych i takich sobie
Dla swojej pierwszej powieści, napisanej w wieku dwudziestu sześciu lat, genialny pisarz nie znalazł wydawcy i zniechęcony schował ją do szuflady. Sen o kobietach pięknych i takich sobie ukazał się drukiem dopiero po śmierci autora. W barokowym języku książki trudno poznać przyszły ascetyczny styl Becketta, pojawiają się w niej jednak motywy charakterystyczne dla jego późniejszej twórczości. Bohater powieści, będący autoportretem pisarza, cierpi wskutek rozterek egzystencjalnych i licznych romansów, nieprzynoszących mu ukojenia. Wędrujemy wraz z nim między Irlandią, Francją i Niemcami, między językami i konwencjami literackimi, refleksjami nad muzyką czy dziełami Hessego albo Dostojewskiego a rozpasanym absurdem i groteską. Już w tym wczesnym dziele Beckettowskie theatrum mundi to nic innego, jak okrutny teatr marionetek, odnajdywany tak często w jego późniejszych dziełach.
Aldous Huxley - Kontrapunkt
"Istotą nowego sposobu patrzenia jest różnorodność. Różnorodność oczu i rozmaitość oglądanych widoków. Jeden człowiek ocenia wypadki z punktu widzenia biskupa, drugi pod kątem widzenia ceny flanelowych kaftaników, inny z punktu widzenia wesołej zabawy. Każdy ze swego punktu widzenia dostrzega inną postać zjawiska - odmienny pokład rzeczywistości. Otóż ja chcę patrzeć równocześnie wszystkimi oczami" - mówi jedna z postaci Kontrapunktu, porte-parole autora, pisarz Filip Quarles. Kontrapunkt, jedna z wielu w XX wieku powieści o artystach, jest realizacją program Quarlesa. Jej bohaterowie - malarze, pisarze, dziennikarze, politycy, filozofowie, uczeni, kabotyni i święci, arystokraci i parweniusze, damy i kokoty, matrony i kobiety wyzwolone - choć są nośnikami autorskich idei (intelektualizm jako model życia, szanse cywilizacji, ludzie jako obiekty przyrodnicze, obowiązki artysty), nie tracą wyrazistości psychologicznej i pełni wymiaru.