Rembrandt,_Jacob_de_Gheyn_III.jpg

Tituuu / Malarstwo-obrazy / Obrazy Rembranta / Rembrandt,_Jacob_de_Gheyn_III.jpg

Download: Rembrandt,_Jacob_de_Gheyn_III.jpg

Pobierz

109 KB

(413px x 500px)

Jacob de Gheyn III, znany również jako Jacob III de Gheyn, jest obrazem olejnym z 1632 roku autorstwa słynnego holenderskiego malarza Rembrandta.
Obraz:
Jest portretem holenderskiego twórcy miedziorytu Jacoba de Gheyn III i należy do pary obrazów. Drugim obrazem w parze jest portret przyjaciela Gheyna, Mauritsa Huygensa, który ma na sobie podobny strój i zwrócony jest w przeciwnym kierunku. Dwójka przyjaciół zleciła Rembrandtowi wykonanie portretów – artysta uczynił to, korzystając z tego samego kawałka dębowej deski. Obrazy nie miały być pokazywane razem, lecz portret Gheyna po jego śmierci został przekazany Huygensowi. Rembrandt użył tego samego kawałka dębowej deski do wykonania swojego autoportretu. Obraz Gheyna i autoportret Rembrandta znajdują się w Londyńskim Dulwich Picture Gallery, natomiast portret Huygensa w Kunsthalle w Hamburgu.
Obraz jest mniejszy niż większość dzieł Rembrandta i mierzy zaledwie 29,9 cm wysokości i 24,9 cm szerokości. Jest odrobinę niższy oraz odrobinę szerszy od portretu Huygensa, który ma 31,1 cm wysokości i 24,5 cm szerokości.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Tituuu

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

666px-Rembrandt_Harmensz._van_Rijn_026.jpg

Danae - obraz Rembrandta, który powstał w roku 1636; póź ...

Danae - obraz Rembrandta, który powstał w roku 1636; później kilkakrotnie był przemalowywany przez Rembrandta. Obecnie znajduje się w Ermitażu w Sankt Petersburgu. Dzieło przedstawia mityczną piękność, Danae. Inspirowany jest obrazami Tycjana. 15 czerwca 1985 roku został oblany kwasem i pocięty nożem przez szaleńca. Praktycznie cała środkowa część została poważnie uszkodzona, w związku z czym obraz wycofano z ekspozycji i uznano za zniszczony. Jednakże żmudne i długotrwałe prace konserwatorskie pozwoliły na odrestaurowanie dzieła i ponowne udostępnienie go publiczności w 1998 roku.

Rembrandt,_Jacob_de_Gheyn_III(1).jpg

Autoportret z Saskią (Syn marnotrawny w tawernie lub Szc ...

Autoportret z Saskią (Syn marnotrawny w tawernie lub Szczęśliwa para) – obraz holenderskiego malarza Rembrandta, namalowany około 1635 roku. Dzieło powstało w czasie, gdy artysta był u szczytu sławy i popularności. Małżeństwo z Saskią van Uylenburgh to również najszczęśliwszy okres w jego życiu, który przerwała przedwczesna śmierć ukochanej żony malarza w 1642. Dzięki związkowi z córką burmistrza miasta Leeuwarden malarz awansował społecznie i dzięki licznym zamówieniom stał się człowiekiem zamożnym. Saskia była jego ulubioną modelką i często pozowała do portretów i studiów alegorycznych. Opis Obraz przedstawia dwoje młodych ludzi podczas beztroskiej uczty w tawernie. Rembrandt przedstawił siebie w roli utracjusza trwoniącego majątek podczas zabawy z kobietą lekkich obyczajów. Rozweselony mężczyzna i siedząca na jego kolanach kobieta odwracają się na chwilę w stronę widza. Rembrandt wznosi toast wysokim kielichem, a jego lewa ręka obejmuje kibić pięknej kobiety, do której pozowała Saskia. Całość kompozycji dopełnia widoczny z lewej strony, bogato zastawiony stół i fragment kotary w prawym górnym rogu płótna. Kompozycja i użyte środki wyrazu nadają obrazowi barokowy charakter, świadczy o tym bogactwo szczegółów, dynamika przedstawienia postaci i śmiałe operowanie kolorem, światłem i cieniem. Dzieło ma złożoną i wielowarstwową konstrukcję, na brązowym podkładzie Rembrandt nakładał kolejne laserunki, czyli przezroczyste lub półprzezroczyste warstwy farby, zmieniające ton lub barwę niższych warstw obrazu. Dzięki temu autor mimo stosowania dość skąpej palety uzyskał efekty kolorystyczne, tonalne i światłocieniowe. Interpretacje Obraz może być różnorodnie interpretowany, z jednej strony jest alegorią i pochwałą renesansowej radości życia. Bardziej prawdopodobna wydaje się jednak świadoma i celowa autoironia Rembrandta, zdającego sobie sprawę z przemijającej wartości doczesnych radości i uciech. Obraz odczytywano także jako scenę przedstawiającą syna marnotrawnego, bohatera przypowieści biblijnej, podczas trwonienia majątku ojca. To do tego motywu, popularnego w XVII w. malarz powrócił raz jeszcze u schyłku życia. Obraz Powrót syna marnotrawnego ma już zupełnie inną wymowę i stanowi studium upadku człowieka. Jednocześnie jest klamrą zamykającą życie artysty od młodzieńczej beztroski i radości do dramatycznej i pełnej goryczy starości. Najczęściej jednak dzieło interpretuje się jako autoportretową scenę przedstawiającą dwoje kochanków, Rembrandta i jego żony. Na taką interpretację może wskazywać fakt, iż Rembrandt nigdy nie sprzedał tego obrazu i trzymał go w domu.

Powrót syna marnotrawnego.jpg

Powrót syna marnotrawnego – ostatni obraz Rembrandta nam ...

Powrót syna marnotrawnego – ostatni obraz Rembrandta namalowany pod koniec życia. Dokładna data powstania obrazu nie jest znana, bywa on datowany na rok 1660, 1662 lub też 1668. Jego namalowanie wiązane jest ze śmiercią syna malarza – Tytusa[1]. Dzieło obecnie znajduje się w zbiorach Państwowego Muzeum Ermitażu w Sankt Petersburgu. Obraz jest realistyczny, ale pełen głębi psychologicznej, tajemniczości i duchowości. Prezentuje mistrzowskie operowanie światłem oraz półcieniem. Na pierwszym planie znajdują się postacie marnotrawnego syna i ojca. Postać syna przejmuje stanem, w którym się znajduje. Na nogach widoczne są rozpadające się chodaki, ukazujące poranione stopy, a brudne złachmanione ubranie jest w strzępach. Głowa jest ogolona i pokryta strupami. Twarz syna nie jest dobrze widoczna, ale widać na niej grube rysy i ból. Postać ojca wyraża wybaczenie i ulgę z powrotu już opłakanego syna. Dłonie ojca są symbolicznie różne – jedna jest szeroka, twarda, spracowana, druga zaś smukła i biała, jakby kobieca. Zdają się badać ciało wynędzniałego przybysza. Ojciec ubrany jest starannie, ale ubogo. Wybacza synowi grzechy oplatając go dłońmi. Obraz roztacza aurę duchowości. Jedną z postaci drugiego planu jest wierny syn, który pozostał z ojcem w domu. Jest on bogato ubrany, a jego twarz wyraża zdziwienie. Jest wyraźnie niezadowolony z reakcji ojca na powrót niewiernego syna, który go opuścił. Złości go to, że z taką czułością ojciec przyjął swego syna, który opuścił go i roztrwonił ofiarowane mu bogactwo. Widocznie nie jest zadowolony z powrotu swego brata. Trzy nierealne, przypominające maski, twarze sług skrytych w półmroku legły u podstaw podejrzeń, iż dzieło zostało dokończone przez innego artystę.

Rembrandt-self-portrait-1628.jpg

Autoportret to jeden z pierwszych obrazów Rembrandta nam ...

Autoportret to jeden z pierwszych obrazów Rembrandta namalowany ok. 1628 roku. Obecnie znajduje się w Rijksmuseum w Amsterdamie. Obraz wyróżnia się swobodą ujęcia i oryginalnością techniczną. Aby oddać rozbłyski światła na włosach, malarz rysował powierzchnię płótna trzonkiem pędzla.

Иеремия,_Рембрант_Харменс_ван_Рейн.jpg

Jeremiasz opłakujący zburzenie Jerozolimy - obraz Rembra ...

Jeremiasz opłakujący zburzenie Jerozolimy - obraz Rembrandta datowany na rok 1630. Obecnie znajduje się w Rijksmuseum w Amsterdamie. Obraz przedstawia biblijnego proroka Jeremiasza, opłakującego zburzenie Jerozolimy przez króla Nabuchodonozora, który uprowadził Żydów do niewoli babilońskiej. Cała scena oświetlona jest przez płomienie pożaru niszczącego miasto. Twarz proroka nosi podobieństwo do rysów ojca Rembrandta.

Rembrandt_Harmenszoon_van_Rijn_-_The_Polish_Rider.JPG

Jeździec polski (The Polish Rider) lub Lisowczyk – jeden ...

Jeździec polski (The Polish Rider) lub Lisowczyk – jeden z dwóch portretów konnych w twórczości Rembrandta powstały ok. 1655-57 r. Obecnie ozdoba nowojorskiej Kolekcji Fricka (Frick Collection). Płótno nabył w Amsterdamie ok. 1790-93 roku Michał Kleofas Ogiński (polski poseł w Holandii) lub Michał Kazimierz Ogiński (hetman wielki litewski) dla króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, który umieścił je w pałacu w Łazienkach. Po abdykacji monarchy obraz nabył od niego Ksawer Drucki-Lebecki, w 1815 r. dzieło znalazło się w rękach Stroynowskich, a ostatecznie ozdobiło galerię rodziny Tarnowskich w pałacu w Dzikowie. Jego sprzedaż przez Zdzisława Tarnowskiego za ocean w 1910 r. spotkała się ze sprzeciwem opinii publicznej. Jeździec nosi strój określany mianem "polski lub wschodni": kołpak – szpiczastą czapkę bez daszka pochodzenia mongolskiego z lisiego, wilczego lub rysiego futra, zielony pikowany jedwabny żupan pełniący rolę miękkiej zbroi, obcisłe czerwone spodnie i żółte skórzane buty z cholewami do połowy łydki. Lewą ręką prowadzi wodze konia, zaś w prawej dzierży nadziak. Przy siodle pod prawym kolanem ma przytroczoną szablę ciężką o rękojeści zamkniętej, a u lewego boku lekką o rękojeści otwartej. Ponadto ma u lewego boku łuk refleksyjny i kołczan ze strzałami z prawego boku. Pod siodłem rozpięta jest skóra drapieżnika, a koń ma na modę turecką zawieszony na ogłowiu buńczuk-podgardle. Do dziś toczy się spór kogo przedstawia obraz. Według jednych jest to portret ostatniego Lisowczyka. Przemawia za tym wiarygodność ubioru i broni co może oznaczać, że malarz korzystał z żywego modelu, a nie ze sztucznie dobranych rekwizytów lub wzorów graficznych. Z kolei historyk sztuki Jan Białostocki uważa, że tytuł miał być aluzją do osoby ariańskiego pisarza i myśliciela Jonasza Szlichtynga, polskiego emigranta, którego literacki pseudonim brzmiał "Eques Polonus", czyli szlachcic lub Jeździec polski.

The_Nightwatch_by_Rembrandt.jpg

Kompania Fransa Banninga Cocqa i Willema van Ruytenburch ...

Kompania Fransa Banninga Cocqa i Willema van Ruytenburcha lub Straż nocna lub Wymarsz strzelców – to obraz holenderskiego malarza Rembrandta Harmenszoona van Rijn. Obecnie znajduje się w zbiorach Rijksmuseum (hol. Muzeum Narodowe) w Amsterdamie. Dzieło powstało na zamówienie (w 1639 roku) amsterdamskiej kompanii arkebuzerów, nazwanych tak od arkebuza – szesnastowiecznej broni palnej. Holenderskie kompanie gwardii cywilnej stanowiły w czasach Rembrandta kluby zamożnych i wpływowych mieszczan. Pierwotnym celem tych jednostek było utrzymywanie porządku w mieście, lecz z czasem zaczęły one pełnić funkcje z gruntu ceremonialne. W salach zebrań często wieszano grupowe portrety co ważniejszych członków kompanii – zazwyczaj zasiadających wokół stołu lub stojących w zwartej grupie[potrzebne źródło]. Rembrandt zdecydował się jednak zastosować w tym olbrzymim dziele zupełnie inne podejście, przekształcając tradycyjny portret grupowy w kompozycję pełną indywidualnych postaci, w ożywionej interakcji. Opis obrazu: Gwardziści zostali ukazani podczas wymarszu z wielkiej bramy. Wzniesiona dłoń kapitana Fransa Banninga Cocqa identyfikuje go jako dowódcę wydającego swym podkomendnym rozkaz wymarszu. Cień wyciągniętego ramienia pada na postać porucznika Willema van Ruytenburcha (jasno oświetlonego mężczyzny w żółtym odzieniu). Van Ruytenburch trzyma w dłoni tzw. partyzanę – paradną broń drzewcową zwieńczoną szerokim ostrzem, symbol oficera. Widoczny na jego tunice cień kciuka i palca wskazującego Cocqa skierowany jest na wizerunek lwa z herbem Amsterdamu (trzema krzyżami). W środku grupy widoczna jest dziewczyna w żółtych szatach, obrócona w prawo, prostopadle do szyku gwardzistów. Widać przytroczonego do jej pasa kurczaka z nienaturalnie wielkimi pazurami – aluzja do holenderskiego słowa oznaczającego arkebuzera (klovenier brzmi jak klauvwenier, a klauw to "pazur"). Tarcza herbowa nad bramą zawiera nazwiska osiemnastu gwardzistów - aby znaleźć się na obrazie, należało wnieść odpowiednią opłatę (jedynym wyjątkiem jest tu wynajęty dobosz ukazany blisko prawej krawędzi dzieła). W XVIII wieku usunięto fragment o szerokości 65 cm z lewej strony płótna, przedstawiający trzy osoby (fotografia obok). Pierwotny stan znamy dzięki kopii wykonanej w XVII wieku. Tytuł: Nazwa Straż nocna wywodzi się z XIX wieku, kiedy to werniks pokrywający obraz zbrązowiał i dzieło utraciło swój dawny blask. Warstwa zużytego werniksu (a wraz z nim mroczny klimat sceny) została usunięta w 1975 r., lecz nowa nazwa zdążyła już na dobre przylgnąć do obrazu.

Rembrandt_Krajobraz_z_miłosiernym_Samarytaninem.jpg

Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem znany również jako ...

Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem znany również jako Pejzaż z miłosiernym Samarytaninem to obraz autorstwa Rembrandta z 1638 roku. Jest jednym z sześciu pejzaży olejnych namalowanych przez Rembrandta. Obraz jest ilustracją przypowieści z ewangelii św. Łukasza o miłosiernym Samarytaninie. W roku 1774 został zakupiony na aukcji w Paryżu przez Jana Piotra Norblina i stąd trafił do Domu Gotyckiego w Puławach do kolekcji Izabeli Czartoryskiej. Po przeniesieniu kolekcji trafił do Krakowa. Stąd w 1939 roku obraz wraz z innymi dziełami został zagrabiony przez Niemców. Po wojnie dzięki staraniom Karola Estreichera, rewindykowany wrócił do Krakowa. Obecnie jest eksponowany w Muzeum Czartoryskich.

The_Anatomy_Lesson.jpg

Lekcja anatomii doktora Tulpa – obraz namalowany w 1632 ...

Lekcja anatomii doktora Tulpa – obraz namalowany w 1632 przez holenderskiego malarza Rembrandta. Obraz: Obraz przedstawia doktora Tulpa tłumaczącego widzom szczegóły anatomiczne ludzkiej ręki. Osoby przypatrujące się sekcji to wysoko postawieni mieszkańcy Amsterdamu. Na obrazie nie pojawia się postać tzw. preparatora, którego zadaniem było przygotowanie ciała do pokazu anatomicznego. W owym czasie naukowiec tak ważny jak dr Tulp nie zajmował się takim "podrzędnym" i dość krwawym zajęciem jak właściwa sekcja; dlatego obraz nie przedstawia również żadnych instrumentów służących do cięcia. Zamiast tego widzimy w prawym dolnym rogu wielką otwartą księgę - prawdopodobnie jest to De Humani Corporis Fabrica (1543) autorstwa Andreasa Vesaliusa. Dwie postacie obserwujące doktora (mężczyzna na górze i po lewej) zostały najprawdopodobniej domalowane już po ukończeniu obrazu[potrzebne źródło]. W głębi obrazu, na ścianie, widnieje podpis artysty: Rembrandt f 1632. Świadczy on, że Rembrandt był już w tym czasie świadom swojej wartości jako artysty, ponieważ w ten sam sposób (dodając do swojego imienia literę f, od łacińskiego słowa fecit) podpisywali obrazy wielcy mistrzowie, tacy jak: Tycjan, Rafael, Leonardo da Vinci, czy Michał Anioł. Wcześniej artysta podpisywał swoje obrazy sygnaturą RHL (Rembrandt Harmenszoon z Lejdy), bądź Rembrandt van Rijn. Kontrowersje: Obraz nie jest realistycznym przedstawieniem sekcji zwłok, co Rembrandtowi wielokrotnie zarzucano. W rzeczywistości sekcję rozpoczynano zazwyczaj nie od ręki, ale od brzucha zmarłego. Prawdopodobnie malarz chciał uzyskać efekt mniej dramatyczny malując dzieło w taki właśnie sposób.

Ofiara_Abrahama1.jpg

Ofiara Abrahama – jeden z dwóch obrazów olejnych i dwóch ...

Ofiara Abrahama – jeden z dwóch obrazów olejnych i dwóch szkiców Rembrandta, traktujący o motywie ofiary całopalnej. Temat obrazu został zaczerpnięty ze Starego Testamentu z Księgi Rodzaju (XXII,1,9). Historia opowiada o Abrahamie i poddaniu go próbie wiary przez Boga. Wszechmocny nakazał Abrahamowi złożyć w ofierze swego syna: A gdy przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwal na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął rękę po nóż, aby zabić swego syna. Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: "Abrahamie, Abrahamie!" A on rzekł: "Oto jestem" Anioł powiedział mu: "Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet jego jedynego syna (Rdz 22:9-12) Motyw ten był często przedstawiany przez wielu malarzy, m.in. Orazio Gentileschiego, Marca Chagalla, Davida Teniersa I czy Laurenta de LaHire. W 1635 roku Rembrandt namalował dwa obrazy o bardzo podobnej kompozycji, różniące się jedynie postacią anioła i gestem jego lewej ręki. W późniejszych latach malarz wykonał dwa szkice, rysunki przygotowawcze do obrazów, które nigdy nie zostały namalowane. Pierwszy z nich powstał w 1645 roku i dziś można go obejrzeć w Rijksmuseum w Amsterdamie. Drugi wykonany został w 1655 roku i aktualnie znajduje się w Graphische Sammlung Albertina w Wiedniu. Historia obrazu: Obraz, znajdujący się obecnie w Starej Pinakotece, jest uważany przez niektórych znawców malarstwa za pracę częściowo autorstwa ucznia Rembrandta – Goverta Flincka. Wskazywać na to może podpis widniejący obok daty: Rambrandt veranderten overgeschildert (Rembrandt to zmienił i przemalował). Dogłębniejsze badania obrazu, jak i prac Rembrandta z tego okresu, wykluczają taką hipotezę. W 1760 roku obraz znalazł się w zbiorach Lamberta Krahe, nadwornego malarza w Palatynacie. Później umieszczono go w Galerii Mannheim, a w XIX wieku został zakupiony przez Starą Pinakotekę. Opis obrazu: Dwa ukończone obrazy mistrza są przykładem wpływu, jaki wywierali na jego twórczość przedstawiciele europejskiego baroku. Widoczne jest to w przedstawieniu dynamizmu, czyli gestów połączonych z ruchem. Gra światła i gest anioła, powstrzymującego rękę trzymającą nóż, stanowi nawiązanie do obrazu włoskiego malarza Caravaggia. Biblia nie wspomina o kontakcie cielesnym anioła i Abrahama. Anioł powstrzymuje rękę, która wypuszcza bogato rzeźbiony nóż, a ten opada na ziemię. Druga ręka Abrahama spoczywa na twarzy syna, zasłaniając mu oczy. Z lewej strony znajduje się głowa baranka, prawdziwej ofiary: Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł baranka uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna (Rdz. 22:13)

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin