Gębal cynamonowy.jpg
Download: Gębal cynamonowy.jpg
127 KB
(503px x 640px)
Paszczak cynamonowy (Rigidipenna inexpectata) należy do rodziny paszczakowatych (Podargidae). Jest na razie jedynym znanym gatunkiem w rodzaju Rigidipenna. Jest endemitem na wyspach Isabel, Bougainville i Guadalcanal w archipelagu Wysp Salomona. Gatunek ten został odkryty już w 1901 roku. Początkowo paszczak cynamonowy uważany był za podgatunek paszczaka marmurkowego (Podargus ocellatus). Dopiero w 2007 roku na podstawie badań znalezionych okazów uznano, że paszczaka cynamonowego należy umieścić jako gatunek w specjalnie utworzonym rodzaju Rigidipenna. Paszczak cynamonowy ma w ogonie 8 sterówek, zamiast 10 lub 12 występujących u innych paszczakowatych. Ponadto ma nieco bardziej szorstkie pióra, prążkowane lotki pierwszorzędowe i sterówki, większe cętki i wyraźniejsze białe plamy.
Komentarze:
Aby dodawać komentarze musisz się zalogować
Inne foldery z plikami do pobrania
-
a ja mam dwie lewe ręce -
ABBA -
animacje -
bal weteranów -
ballada o Marii Magdalenie -
Boże Ciało -
byłeś ty byłam ja -
Czeskie -
czterdziestolatek -
daj daj nie odmawiaj daj -
Dansing Band -
doniczkowe -
Duo Fenix -
Dynamic -
filmiki -
fiołek afrykański -
hej hej góralu -
humor -
Kornelia i Leszek Filec -
koty -
Leszek Orkisz -
Liban -
list do matki -
łóżka -
Maria Magdalena -
melodie -
Metrum -
Nimfa z czarnego stawu -
o pszczołach -
opolskie dziouchy -
ostatni taniec -
pies -
piosenki -
pola zielone -
polne -
procesje -
Prymaki -
psy -
ptaki -
ptaszki -
Rosyjska -
Rysiek i Gosia -
Ryszard Sawicki -
Sierra Madre -
Teresa Waleriańska -
The Shadows -
trzy razy kukułeczka -
wideo -
zapach kobiety -
zwierzęta
Paszczaki, paszczakowate, zmroczniki (Podargidae) to rodzina ptaków z rzędu lelkowatych. Rodzina ta liczy dziś 12 gatunków w 2 rodzajach. W Polsce przedstawiciele paszczakowatych nie występują.
Paszczaki i gębale mają dużą głowę, duże oczy, krótkie nogi i małe stopy. Palce są krótkie, a środkowy palec jest wydłużony. W przeciwieństwie do lelków (rodzina Caprimulgidae) nie mają na stopie palca z pazurem posegmentowanym na kształt zębów grzebienia. Nie mają ostrych, zakrzywionych szponów jak sowy czy ptaki drapieżne. Mają za to szczecinki czuciowe u podstawy dzioba. Skrzydła i ogon są długie i zaokrąglone. Paszczaki osiągają długość średnio 32-60 cm i ważą średnio 43-670 g. Gębale są mniejsze od paszczaków. Mierzą średnio 23-40 cm. Mają nieco mniejsze i bardziej zaokrąglone dzioby niż paszczaki. Niektóre gębale mają szersze dzioby i dłuższe ogony niż paszczaki. Gębale mają też bardziej zaokrąglone skrzydła. Upierzenie paszczakowatych jest miękkie, a jego ubarwienie dobrze maskuje ptaki w otoczeniu. Ubarwienie paszczaków ma głównie odcienie szarości i brązu. Na tym tle występują wzory z białych plam i czarnych smug. Samce niektórych gatunków gębali są bardziej brązowe, natomiast samice mają jaśniejszy, czerwonawobrązowy kuper.
Paszczakowate są głównie owadożerne. Ich dieta zawiera gąsienice, chrząszcze, krocionogi, pająki i inne bezkręgowce. Niektóre większe gatunki zjadają (robią to rzadko) żaby, myszy i inne drobne kręgowce. Ptaki czasem zlatują na ziemię, żeby pochwycić zdobycz, albo ścigają ofiarę w powietrzu. Jednak najczęściej siedzą cierpliwie na gałęzi i czekają na przelatującego owada. Niektóre gatunki rozbijają np. o kamień większą zdobycz przed połknięciem.
Paszczakowate odpoczywają w ciągu dnia na drzewach, a ich upierzenie upodabnia je do konarów, na których siedzą. Aby zwiększyć bezpieczeństwo, układają się wzdłuż gałęzi. Jeśli jest to gałąź pionowa, wtedy paszczak wygląda tak, jakby spał na stojąco. Przestraszony ptak zamyka oczy, usztywnia postawę i kieruje dziób w górę. Nieruchomy paszczak staje się dla człowieka praktycznie niewidoczny. Wieczorem, o zmierzchu i w nocy paszczakowate wyruszają na żer. Są jednak słabymi lotnikami, więc nie latają daleko.
Paszczaki budują platformę gniazdową z patyków na drzewach, a samica składa 1-3 białe jaja. Samica sama wysiaduje jaja, natomiast oboje rodzice karmią potomstwo. Gębale budują małe gniazda na gałęziach lub pniach drzew. Gniazdo wymoszczone jest puchem, a dla lepszego kamuflażu otoczone jest pajęczynami, korą i porostami. Samica składa jedno białe jajo. U niektórych gatunków samiec również siedzi na jajach, ale siedzi w ciągu dnia. Samiec gębala cejlońskiego (Batrachostomus moniliger), po wyjściu pisklęcia z gniazda, niszczy gniazdo. Gniazdo zbudowane jest z mchu, wyścielone jest puchem i obłożone z wierzchu porostami i korą. U tych gębali oboje rodzice wysiadują jajo. W czasie wysiadywania jaja ptaki trzymają ogon tak, żeby jak najlepiej upodobnić go do otaczających gniazdo kępek porostów. Gębale cejlońskie używają tej samej gałęzi wielokrotnie w celu założenia gniazda i wychowania potomstwa. Młody ptak może pozostać z rodzicami przez wiele miesięcy i w czasie dziennego odpoczynku kuli się między nimi. Paszczak papuaski (Podargus papuensis) - jest największym przedstawicielem rodziny paszczaków i całego rzędu lelkowych (Caprimulgiformes). Występuje w lesistych obszarach Australii, Indonezji, Papui Nowej Gwinei oraz na pomniejszych wyspach.
Paszczak marmurkowy (Podargus ocellatus)
Paszczak australijski (Podargus strigoides) - nazywa się go też zmrocznikiem sowikiem
Gębal uszaty (Batrachostomus auritus)
Gębal jawajski (Batrachostomus javensis)
Paszczaki i gębale mają dużą głowę, duże oczy, krótkie nogi i małe stopy. Palce są krótkie, a środkowy palec jest wydłużony. W przeciwieństwie do lelków (rodzina Caprimulgidae) nie mają na stopie palca z pazurem posegmentowanym na kształt zębów grzebienia. Nie mają ostrych, zakrzywionych szponów jak sowy czy ptaki drapieżne. Mają za to szczecinki czuciowe u podstawy dzioba. Skrzydła i ogon są długie i zaokrąglone. Paszczaki osiągają długość średnio 32-60 cm i ważą średnio 43-670 g. Gębale są mniejsze od paszczaków. Mierzą średnio 23-40 cm. Mają nieco mniejsze i bardziej zaokrąglone dzioby niż paszczaki. Niektóre gębale mają szersze dzioby i dłuższe ogony niż paszczaki. Gębale mają też bardziej zaokrąglone skrzydła. Upierzenie paszczakowatych jest miękkie, a jego ubarwienie dobrze maskuje ptaki w otoczeniu. Ubarwienie paszczaków ma głównie odcienie szarości i brązu. Na tym tle występują wzory z białych plam i czarnych smug. Samce niektórych gatunków gębali są bardziej brązowe, natomiast samice mają jaśniejszy, czerwonawobrązowy kuper.
Paszczakowate są głównie owadożerne. Ich dieta zawiera gąsienice, chrząszcze, krocionogi, pająki i inne bezkręgowce. Niektóre większe gatunki zjadają (robią to rzadko) żaby, myszy i inne drobne kręgowce. Ptaki czasem zlatują na ziemię, żeby pochwycić zdobycz, albo ścigają ofiarę w powietrzu. Jednak najczęściej siedzą cierpliwie na gałęzi i czekają na przelatującego owada. Niektóre gatunki rozbijają np. o kamień większą zdobycz przed połknięciem.
Paszczakowate odpoczywają w ciągu dnia na drzewach, a ich upierzenie upodabnia je do konarów, na których siedzą. Aby zwiększyć bezpieczeństwo, układają się wzdłuż gałęzi. Jeśli jest to gałąź pionowa, wtedy paszczak wygląda tak, jakby spał na stojąco. Przestraszony ptak zamyka oczy, usztywnia postawę i kieruje dziób w górę. Nieruchomy paszczak staje się dla człowieka praktycznie niewidoczny. Wieczorem, o zmierzchu i w nocy paszczakowate wyruszają na żer. Są jednak słabymi lotnikami, więc nie latają daleko.
Paszczaki budują platformę gniazdową z patyków na drzewach, a samica składa 1-3 białe jaja. Samica sama wysiaduje jaja, natomiast oboje rodzice karmią potomstwo. Gębale budują małe gniazda na gałęziach lub pniach drzew. Gniazdo wymoszczone jest puchem, a dla lepszego kamuflażu otoczone jest pajęczynami, korą i porostami. Samica składa jedno białe jajo. U niektórych gatunków samiec również siedzi na jajach, ale siedzi w ciągu dnia. Samiec gębala cejlońskiego (Batrachostomus moniliger), po wyjściu pisklęcia z gniazda, niszczy gniazdo. Gniazdo zbudowane jest z mchu, wyścielone jest puchem i obłożone z wierzchu porostami i korą. U tych gębali oboje rodzice wysiadują jajo. W czasie wysiadywania jaja ptaki trzymają ogon tak, żeby jak najlepiej upodobnić go do otaczających gniazdo kępek porostów. Gębale cejlońskie używają tej samej gałęzi wielokrotnie w celu założenia gniazda i wychowania potomstwa. Młody ptak może pozostać z rodzicami przez wiele miesięcy i w czasie dziennego odpoczynku kuli się między nimi. Paszczak papuaski (Podargus papuensis) - jest największym przedstawicielem rodziny paszczaków i całego rzędu lelkowych (Caprimulgiformes). Występuje w lesistych obszarach Australii, Indonezji, Papui Nowej Gwinei oraz na pomniejszych wyspach.
Paszczak marmurkowy (Podargus ocellatus)
Paszczak australijski (Podargus strigoides) - nazywa się go też zmrocznikiem sowikiem
Gębal uszaty (Batrachostomus auritus)
Gębal jawajski (Batrachostomus javensis)
Inne pliki do pobrania z tego chomika
Paszczak cynamonowy (Rigidipenna inexpectata) należy do ...
