Piotr-45

Serce to nie drzwi z pustej dykty i zapasem kluczy Ono otwiera się samo bez klucza  Wpuszcza do siebie światło i ciepło ,które nie boi się wejść i usiąść obok...

Dzień dobry  PIOTRUSIU 

Moja największa wada – za bardzo, za mocno i za szybko przywiązuję się do ludzi… Ale nie umiem inaczej bo ja to taka za bardzo jestem…Ale dzisiaj już wiem, że takie za duże przywiązanie może przerodzić się w poważne ograniczenie, które najbardziej ogranicza mnie samą…Bo ten, kto się bardziej stara zawsze jest na przegranej pozycji…Zawsze, odkąd pamiętam, drugi człowiek był i jest dla mnie ważniejszy od samej siebie…Zbyt często biorę wszystko na siebie i do siebie… Zbyt łatwo ufam…Uświadomiłam sobie jednak ostatnio, że chyba jednak dawałam zbyt dużo od siebie (oczywiście nie wszystkim…) Za często chyba zapominałam o sobie…Tracić siebie dla innych to podobno właśnie odnajdywać samego siebie… Ale dziś już wiem, że w tym odnajdywaniu można czasem stracić siebie…

Dzień dobry  PIOTRUSIU

Nie ma takiej gumki, która wymazałaby ból niespełnionych nadziei. Nie da się wytrzeć samotności, która wrosła w duszę. Nie cofniemy słów, które nie powinny paść. Ani milczenia, które bolało bardziej niż krzyk. Przeszłość się nie cofa. Nie daje się poprawić. Ona po prostu jest. Czasem jak cień. Czasem jak ciężar. Czasem jak nauczyciel. Ale jest coś cenniejszego niż gumka: świadomość, że mimo wszystkiego — możemy pisać dalej. Nie po idealnej kartce. Po takiej, która już coś widziała. Z ręką, która wie, co to upadek. Z sercem, które przestało wierzyć w bajki, ale nadal tęskni za prawdą.Bo to nie przeszłość nas definiuje, tylko to, co z nią zrobimy. Nie historia, którą nosimy ale decyzja, jaką podejmiemy dziś. Każdy z nas ma ołówek. I choć nie piszemy od początku, możemy pisać inaczej. Nie musisz zapominać. Nie musisz wszystkiego rozumieć. Ale możesz pójść dalej. Z tym, co w Tobie jeszcze żyje. I to wystarczy

Dobranoc  PIOTRUSIU