0011517402.jpg

Opowiem Ci bajkę...o barwnym motylu..siedzącym cichutko na różowym pączku...Był taki radosny..delikatny..wrażliwy...Podobny bardzo do budzącej się wiosny...Gdzie się tylko zjawiał...optymizm zostawiał...tak od serca..nie oczekując niczego...Wierzył w świat..wierzył w ludzi....swoim wewnętrznym ciepłem umiał uśpione nadzieje zbudzić....
Nagle kolorowego motyla zła dola spotkała...mogła stracić kogoś kogo bardzo kochała...Mimo wszystkich zmartwień i bolącej niepewności...nie straciła ducha walki...aby stawić czoło wszystkim przeciwnością...Wygrali oboje..ona i jej mały skarb,który pod sercem nosiła...I dobrze wiedziała..że to właśnie jest ta ogromna siła...która ich nie rozdzieliła...
Skarb rósł jak na drożdżach...kochał życie..kochał świat......choć nie wielu mu było z tego dane...ale miał przy sobie swoją mamę...
Motyl zawsze kocha niezmiennie swoich bliskich ...mimo smutku i cierpienia...mimo tej okropnej nie pewności...często przytłaczającej niemocy.......nie szuka pomocy..Bo o to się nie prosi...tylko od innych serc dostaje..Tych kilka ciepłych słów..nic nie kosztuje a ile radości daje...
Szczęśliwy...spełniony....jednakże bardzo tym wszystkim zmęczony...barwny motyl spojrzał w swe odbicie w stawie....Nadal były barwy...jednak uśmiech jakby przygasły.....
Już nie miała w sobie tej tęczy co kiedyś...choć tak bardzo by znowu chciała...tańczyć na wietrze...robić to..co kiedyś tak bardzo kochała...Wczesnym rankiem latać nad kolorową łąką..kąpać się w rosie. złocistej....Poczuć powiew wiosny...lata...i jesieni.....tylko czy to się kiedyś odmieni.....?....
Jednakże motyl niczego nie żałuje...gdy trzeba by było zrobił by to jeszcze raz...Swojego smutku w czym innym się dopatruje...w tym wszystkim zagubiło się gdzieś jego "ja"...Gdy już myślała,ze została sama...bez przyjaciół..bez pomocnej dłoni...siedząc sobie nad brzegiem strumyka..nie daleko Świerszcza zobaczyła...Usłyszała Jego piękne nutki...poczuła ciepło od nich płynące...ukoiło to jej wszystkie smutki...dodało nadziei serce kojącej....
Odtąd życie inaczej spostrzegać zaczęła...bo z przyjaźnią wszystko łatwiej się znosi...kiedy ona upada przygnieciona smutkiem...On ją zawsze z tego podnosi...I tak siedzą sobie na tym strumykiem...On gra dla niej..a ona Go słucha...Już myślała,że wiarę w ludzi i przyjaźń utraciła...a tym czasem Ktoś jej rękę podał.....Połączyła ich przyjaźń prawdziwa...co pokrewieństwem dusz się nazywa....
Dla ciebie jestem
Uniosę każdy twój smutek
I ból
Jeśli chcesz
To o tym się przekonaj
I podaruj mi
Ten wielki ciężar
Który dźwigasz w sercu
Dla ciebie jestem
I są moje wszystkie słowa
W których ukrywam troskę o spokój twojej duszy
Więc jeśli tylko chcesz
To powiedz mi o tym
A słowami na pochmurnym niebie
Namaluję tęczę
Dla ciebie jestem
I jest moja przyjaźń i tęsknota
Będę trwała do końca wierna
Na straży u twego boku
Razem pokonamy każdy twój smutek
I ból który zadaje życie
I razem dotrwamy do świtu
Który radość z sobą przyniesie....