Download: Angielka i książę (L'anglaise et le duc), 2001, reż. Eric Rohmer, lektor PL.mp4
"Angielka i książę" (L'anglaise et le duc), 2001, reż. Eric Rohmer, wyst.: Lucy Russell, Jean-Claude Dreyfus, Alain Libolt i in. Film otrzymał nominację do César Awards, France 2002.
Grace Elliott (Lucy Russell), rozwiedziona angielska arystokratka, od kilku lat mieszka w Paryżu. Jest rok 1790, a Francją coraz silniej targają nastroje rewolucyjne. Grace przyjaźni się ze swoim byłym kochankiem, księciem Filipem Orleańskim (Jean-Claude Dreyfus), bratem Ludwika XVI. Filip sam marzy o koronie, ale jednocześnie nie ukrywa swoich antyabsolutystycznych poglądów, czym zjednuje sobie zwolenników rewolucji. Grace jest natomiast zagorzałą wyznawczynią rojalizmu, co nie przeszkadza jej utrzymywać zażyłe kontakty z Filipem. Kiedy jednak 10 sierpnia 1792 roku pałac Tuileries zostaje zdobyty przez rewolucjonistów, a Ludwik XVI aresztowany, Grace ucieka. Wraca na prośbę swojej przyjaciółki, aby pomóc rannemu markizowi Champcenetz (Léonard Cobiant). Ponownie korzysta z pomocy Filipa. Kiedy jednak niewiele później książę, mimo jej kategorycznych protestów, głosuje za ścięciem Ludwika XVI, Angielka zrywa z nim kontakty. Nie na długo. Przerażona dziejowym zamętem, który ogarnia stopniowo całą Francję Grace postanawia powrócić do Anglii. Aby zdobyć paszport znów prosi o pomoc Filipa. Tym razem jednak przekona się, że łaska rewolucyjnych przywódców jest jedną z najmniej pewnych rzeczy na świecie.
Film oparty na faktach. Pomysł na zrealizowanie "Angielki i księcia" podsunęły Erricowi Rohmerowi fragmenty dzienników prawdziwej Grace Elliott, opublikowane z okazji dwusetnej rocznicy wybuchu rewolucji francuskiej. W całości "Dziennik mojego życia podczas rewolucji francuskiej" pióra szkockiej arystokratki Rohmer poznał w oryginale, ponieważ jego francuskie tłumaczenie, opatrzone zresztą wstępem reżysera, ukazało się dopiero wraz z premierą filmu.
W "Angielce i księciu" Rohmer, aby podkreślić umowność historycznego dystansu, zdecydował się nawet na zastosowanie oryginalnej scenografii. U malarza Jeana-Baptiste'a Marota zamówił tło scenograficzne przedstawiające ówczesny Paryż tak, jak go odtwarzano na obrazach z epoki i XVIII-wiecznych mapach, a następnie przy pomocy komputerów wkopiował w tę malarską scenografię aktorów sfilmowanych wcześniej na neutralnym tle.