A. Munk

Andrzej Munk (ur. 16 października 1921[1] w Krakowie, zm. 20 września 1961 pod Łowiczem) – polski reżyser filmowy, jeden z przedstawicieli nurtu zwanego polską szkołą filmową.

W czerwcu 1939 ukończył gimnazjum w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej przeniósł się do Warszawy i ze względu na pochodzenie żydowskie[2] musiał się ukrywać.

Pracował w firmie budowlanej, później brał udział w powstaniu warszawskim. Po powstaniu przebywał w Generalnym Gubernatorstwie, a po wyzwoleniu wrócił do Warszawy. Studiował na Politechnice Warszawskiej, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim, ale ostatecznie został przyjęty do Szkoły Filmowej w Łodzi. Ukończył ją w 1951 (wydział operatorski i reżyserski).

W latach 1948-1952 był członkiem PZPR, lecz w 1952 został usunięty z organizacji za zachowanie "niegodne członka partii". W latach 1950-1955 pracował w Wytwórni Filmów Dokumentalnych, początkowo jako operator Polskiej Kroniki Filmowej, potem jako reżyser fabularyzowanych filmów dokumentalnych.

Jego pełnometrażowe filmy fabularne to:

Błękitny krzyż (1955)
Człowiek na torze (1956)
Eroica (1957)
Zezowate szczęście (1959)
Zapewniły one Munkowi trwałe miejsce w historii polskiej kinematografii. Śmierć przerwała pracę nad filmem Pasażerka, który został ukończony przez Witolda Lesiewicza w 1963.

W latach 1957-1961 był wykładowcą w łódzkiej szkole filmowej. Od 1965 łódzka PWSFTviT przyznaje nagrodę jego imienia dla najlepszego debiutanta roku.

Andrzej Munk zginął w wypadku samochodowym pod Łowiczem, prowadząc samochód Fiat 500. Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Nie ma plików w tym folderze