Rafał Gan-Ganowicz - Kondotierzy.pdf

Pajęczyna to upiorny obraz peerelowskiej bezpieki, gdzie w końcu sami oprawcy stają się ofiarami. Sensacyjne, po raz pierwszy ujawnione fakty. Inwigilacja ludzi z pierwszych stron gazet (artystów, dziennikarzy, polityków) i zwykłych obywateli. Szantaże, przekupstwa i donosicielstwo dla przyjemności. Świetna książka opisująca kulisy działania SB od wewnątrz wzbogacona dodatkowo o wypowiedzi byłych oficerów SB. Jacek Żakowski nie poleca! - Czyż może być lepsza rekomendacja? :)

"(...) nad wszystkie dramaty, które się na tem miejscu rozegrały góruje jeden: tragedja z chwili nieprzewidzianego przełomu w dziejach kościelnych a niewidzianego pogromu w annalach Wiecznego Miasta, kiedy już nie ramiona same, lecz zbuntowana dusza Północy targnęła się na Rzym i spieniona fala protestantyzmu uderzyła po raz pierwszy o mury Zamku św. Anioła. Osobami dramatu byli, jak w wiekach średnich, choć w odmiennych teraz całkiem warunkach, papież i cesarz a tragedja zwała się Sacco di Roma."

Józef Mackiewicz był jednym z nielicznych polskich świadków, obok pisarzy Ferdynanda Goetla i Emila Skiwskiego, którzy byli obecni przy ekshumacji grobów katyńskich, odkrytych przez Niemców w 1943 r. Prawda o tym, kto dokonał mordu katyńskiego, była dla nich oczywista. Mackiewicz ogłosił ją zaraz w wileńskiej gazecie „Goniec Codzienny”, prawda, że wydawanej przez Niemców, co uznano za kolaborację i wydano na niego wyrok śmierci. Odtąd pisarz był w różny i często zaskakujący sposób prześladowany za głoszenie prawdy o Katyniu. (...) Mackiewicz i jego twórczość nie mają szczęścia. Piętnowany jako antykomunista w PRL, bywał też nazywany „zoologicznym antykomunistą” po 1989 r. Zaufany wydawca, na którego liczył – jak się okazało po śmierci pisarza – nie był wcale tak lojalny, jak to zapowiadał. Paradoksalnie, jedynym okresem, kiedy pisarz cieszył się większą poczytnością i uznaniem, bez dzisiejszych zastrzeżeń i warunków, były lata 80. w PRL, gdy jego książki wydawano masowo w wydawnictwach podziemnych. W wolnej Polsce należy do pisarzy niemal podziemnych, ledwie uznawanych i tolerowanych, marginesowych. Tym dziwniejsze są losy jego książek o Katyniu, faktycznie pierwszych świadectw o tej zbrodni. Jakby piętno Katynia, tej „zbrodni bez sądu i kary” naznaczało nie tyle sprawców, ile także świadków, tych, co nie chcą, by zapomnieć, zatrzeć ślady, unicestwić zbrodnię. Jakby to piętno miało być trwalsze od spychanej w przeszłość zbrodni, dosięgnąć właśnie świadków przywołujących prawdę, by i ich pogrzebać razem ze sprawcami i ofiarami. Marek Klecel 2010r. "W roku 1945, gdy przedostałem się z kraju do Włoch, "Biuro Studiów" II Korpusu Polskiego(Zdzisław Stahl) zwróciło się do mnie z propozycją napisania książki o zbrodni katyńskiej. Ale nie pod moim nazwiskiem, lecz w postaci "białej księgi", urzędowego zbioru dokumentów i relacji. Zgodziłem się na to. Książkę napisałem. Była w niej również moja osobista relacja z pobytu w Katyniu w 1943r." Józef Mackiewicz 1980r.