Figura z XII wieku, o wysokości 42,7 cm, koronowana 3.VII 1966 przez arcybiskupa wrocławskiego Bolesława Kominka. Od stuleci z Barda Śląskiego promieniuje na cały Dolny Śląsk niesłabnący kult Maryjny, który ogniskuje się wokół cudownej figurki Matki Bożej. Jest to najstarszy, a zarazem najcenniejszy zabytek rzeźby romańskiej na tych terenach. Wysoka na 43 cm figurka wykonana z lipowego drzewa, dzieło anonimowego twórcy, pochodzi z początków XII wieku. Przedstawia ona Matkę Bożą Tronującą. Maryja siedząca na tronie trzyma w prawym ręku kulę ziemską, na lewej zaś Dzieciątko Jezus, które błogosławi światu.
Wiadomo, że już w XIII wieku figurka zasłynęła cudami i otaczana była wielka czcią wiernych. W książce wydanej w 1655 roku historyk Balbinus wymienia 1321 udokumentowanych cudów. W okresie walk nasilonych na tym terenie figurkę, ze względów bezpieczeństwa wywożono do Kłodzka, lub, jak w czasie Reformacji, do Kamieńca. Zawsze jednak powracała do swojego Sanktuarium w Bardzie. W 1810 roku Ojcowie Cystersi zmuszeni byli do opuszczenia kościoła i klasztoru. Opiekę nad Sanktuarium przejęło duchowieństwo diecezjalne. Dopiero w 1900 roku osiedlili się tutaj Ojcowie Redemptoryści.

Kopia obrazu ostrobramskiego koronowana 5 VI 1995 przez Franciszka kardynała Macharskiego, metropolitę krakowskiego.Kult Matki Bożej Miłosierdzia rozpoczął się prawdopodobnie na Ziemi Białostockiej dopiero w XIX wieku. Niemałą rolę odegrał w tym mickiewiczowski "Pan Tadeusz" ze słynną inwokacją. W Wilnie kult Matki Boskiej Ostrobramskiej był tłumiony. Dopiero w roku 1905 kiedy to ukaz tolerancyjny pozwolił na swobodniejsze wyznawanie wiary wzmogły się praktyki pobożnościowe ku czci Matki Najświętszej. Wówczas także wyruszyły pielgrzymki z Białegostoku. Odzyskanie niepodległości przez Polskę i koronacja Obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej w 1927 r. przyczyniły się do jeszcze większego upowszechnienia czci do Matki Miłosierdzia. Do Białegostoku kult Matki Bożej Miłosierdzia przeniósł Arcybiskup Metropolita Wileński Romuald Jałbrzykowski. Po wyjeździe z Wilna, do czego był zmuszony, osiadł w Białymstoku przy obecnej katedrze skąd kierował archidiecezją. W 1945 roku zapoczątkował on nowennę opieki Matki Boskiej Ostrobramskiej. Kolejni biskupi podtrzymali tą tradycję. Bp Henryk Gulbinowicz zorganizował w 1971 roku uroczystości 300-lecia kultu Matki Boskiej Ostrobramskiej, natomiast Bp Edward Kisiel z okazji 50-lecia koronacji obrazu w Wilnie przygotował specjalną kaplicę w obecnej Bazylice, w której umieszczono wierną kopię obrazu namalowaną w 1927 roku przez wileńską malarkę Łucję Bałzukiewicz. Arcybiskup metropolita białostocki Edward Kisiel obrał Ostrobramską Matkę Miłosierdzia za patronkę arcybiskupstwa. On też wystąpił do Stolicy Apostolskiej z prośbą o koronację Wizerunku czczonego w katedrze. Następca arcybiskupa Edwarda, arcybiskup Stanisław Szymecki dokończył dzieło poprzednika.

Obraz z XV wieku, o wymiarach 80 na 53 cm, koronowany 12.IX 1976 przez Stefana kardynała Wyszyńskiego, prymasa Polski. Obraz przedstawia Matkę Bożą trzymającą w prawej ręce jabłko królewskie, a na lewej Dzieciątko Jezus, które podnosi prawą rączkę w geście błogosławieństwa, a lewą ma położoną na otwartej księdze spoczywającej na Jego kolanach. Malarz obrazu ze szkoły bizantyńsko - włoskiej jest nieznany. Obraz pochodzi z XV wieku. Najstarsza wzmianka źródłowa o Wizerunku cieszącym się kultem pochodzi z roku 1695. W 1962 roku, w związku z pracami konserwatorskimi, przy prześwietlaniu Wizerunku stwierdzono, że pod zewnętrznym obrazem, pochodzącym z 1632 roku pędzla Krzysztofa Boguszewicza, znajduje się drugi obraz z wieku XV. Dotychczasowy Wizerunek przeniesiono na inny podkład i stanowi on dzisiaj zasłonę starszego i cenniejszego pod względem artystycznym obrazu. Ciągłość kultu świadczy o tym, że tak jeden jak i drugi Wizerunek Matki Bożej cieszy się od wieków nieprzerwaną czcią i miłością.

Figura koronowana 22 V 1995 przez Ojca Świętego Jana Pawła II.Prawdopodobnie pierwsza Pieta tak zwana "Radosna" pochodziła z XVI wieku. Pierwszy historyczny zapis pojawia się w roku 1764 kiedy to Jan Grzybkowski z Wadowic dokonał zapisu mówiącego o cudownej figurze stojącej na słupie gdzie zbierali się ludzie paląc światła i odmawiając modlitwy. W 1767 roku w dąb na którym stała figura uderzył piorun, a siła uderzenia zniszczyła szafkę. W ogniu spłonęła sukienka znajdująca się na figurze. Ona sama pozostała nietknięta. Adam Pruszyński, miejscowy dziedzic, zabrał figurę umieszczając ją najpierw w domowej kapliczce, a później przeniósł obok dębu gdzie zbudował dla niej niewielką kapliczkę. Wydarzenie z 1767 roku przyciągało coraz to nowe rzesze wiernych do Tej "która ogarnięta ogniem pioruna ocalała" tak że wkrótce postanowiono o wzniesieniu w tym miejscu kościoła. Prace przy jego budowie trwały siedem lat. Sanktuarium hałcnowskie rozwijało się, miejscowość doczekała się utworzenia własnej parafii. 2 lipca 1926 roku Pieta została ukoronowana koronami biskupimi, do czego w znacznym stopniu przyczynił się ówczesny biskup Anatol Nowak. 4 lutego 1945 roku to dramatyczny dzień dla sanktuarium. W pożarze powstałym podczas bombardowania figura została całkowicie zniszczona. Po przejściu frontu zaczęto porządkować wypaloną świątynię. Powstał komitet odbudowy kościoła który doprowadził do tego, iż w lipcu 1945 roku mógł odbyć się pierwszy powojenny odpust. Wkrótce potem artysta z Kóz - miejscowości koło Bielska-Białej - wyrzeźbił nową figurę Matki Bożej Bolesnej. Jest to figura zaliczana do tak zwanej Piety Mistycznej bardziej surowej w obrazie. O ile w pierwszym, zniszczonym typie, Maryja trzyma na kolanach Jezusa który ma kształty dziecka, a twarz Jej jest pogodna, o tyle w typie drugim ciało Chrystusa jest naturalnej wielkości, a na twarzy Maryi jawi się ból. Wyrazem niesłabnącego kultu Matki Bożej Hałcnowskiej są zapisane w "Księdze Łask Sanktuarium Hałcnów" szczególne znaki Jej pośrednictwa, jak też i zawieszane wota. Pień pozostały po ścięciu dębu zniknął pocięty przez pielgrzymów przypisujących jego fragmentom niezwykłe znaczenie.

Obraz z XIV(?) wieku, o wymiarach 102,7 na 71 cm, koronowany 21.VIII 1977 przez Karola kardynała Wojtyłę, metropolitę krakowskiego. Obraz należy do typu wizerunków,w bizantyńskich "hodegetria" z kręgu "Madonn Piekarskich". Pochodzi z końca XVI wieku, być może ze szkoły włoskiej. Maryja trzyma Dzieciątko na lewej ręce. Prawą dłonią wskazuje na Syna. Wyrazem twarzy, pełnym dobroci, zachęca do modlitwy. Jezus lewą rączką trzyma księgę, prawą zaś błogosławi. Kim jest fundator, którego portret ze złożonymi błagalnie rękoma, umieszczony jest w lewym rogu obrazu, w dole, nie wiadomo. Legenda podaje, że łaskami słynący Wizerunek, został wydobyty z ziemi w czasie orki we wsi Ryki i ofiarowany przez właścicielkę tejże wsi do kościoła w Błotnicy. Już w latach 1403 i 1448 są wzmianki o cudownym obrazie. W czasie II wojny światowej wiele osób zawdzięczało uratowanie życia wstawiennictwu Matki Pocieszenia z Błotnicy. Niezwykłe wprost było ocalenie kościoła, który w 1941 roku władze hitlerowskie postanowiły zniszczyć, aby na tym terenie urządzić wojskowy poligon. W dniu, w którym miano dokonać zburzenia kościoła, gdy zdejmowano obraz Matki Bożej, by przenieść go do kościoła w sąsiedniej miejscowości, oficer niemiecki przywiózł z Berlina depeszę odwołującą rozkazy.

Obraz z wieku XV lub XVI wieku, o wymiarach 90 na 75 cm, koronowany 7.X 1934 przez biskupa tarnowskiego Franciszka Lisowskiego.Obraz jest kopią Matki Boskiej Częstochowskiej z XV lub XVI wieku. Malowany jest na płótnie naciągniętym na deskę modrzewiową. Matka Boża trzyma na lewej ręce Dzieciątko o małej, smagłej twarzyczce. Jezus prawą rączką błogosławi patrzących nań pielgrzymów, w lewej zaś trzyma kulę ziemską z krzyżykiem. Obie głowy zdobią korony, całe postaci osłaniają pięknie haftowane sukienki. Początkowo obraz znajdował się w domu mieszczanina Krzysztofa Bąkowskiego w Wieliczce. Ponieważ rodzina doznawała wielu łask za pośrednictwem tego obrazu, oddano go OO. Dominikanom do Bochni ok. 1620 roku. W roku 1777 rząd austriacki zarządził kasatę klasztoru, skutkiem czego, po czterystu latach działalności w Bochni, Dominikanie musieli opuścić klasztor i zostali wysiedleni do Jarosławia. Wtedy to obraz Matki Bożej Różańcowej, wraz z pięknym marmurowym ołtarzem i wieloma cennymi wotami przekazano do kościoła parafialnego.

Obraz z wieku XV, o wymiarach 59 na 59 cm, koronowany 15.VIII 1919 przez biskupa przemyskiego Józefa Pelczara. W głównym ołtarzu boreckego kościoła znajduje się świętość Jasnej Góry Różańcowej - cudowny obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem. Namalował go nieznany autor na drewnie lipowym. Wizerunek ów, słynący według zapisków historycznych już od 1336 roku łaskami i cudami, umieszczono w wybudowanej na początku XIV wieku kapliczce, wśród lesistych wzgórz. W roku 1670 sprowadzono do Borku Dominikanów, którzy w 1736 roku przenieśli obraz do nowego kościoła.W latach zaborów Austriacy zagarnęli cenne wota umieszczone przy obrazie. Obraz ukoronowany w 1919 roku został obrabowany z koron w roku 1960, jednak już rok później dokonano rekoronacji.
W pobliżu kościoła, miejscu w którym, według podania objawiła się Matka Boska bije cudowne źródełko. Woda zeń - zdrowa i orzeźwiająca do dziś leczy z chorób tych, którzy z niej korzystają, z wiarą i ufnością w pośrednictwo Maryi.W kaplicy Matki Boskiej Bolesnej znajduje się dzwonek loretański. Gdy ktoś w okolicy cierpi nie mogąc skonać, w jego intencji bliscy zamawiają Mszę św. przed cudownym obrazem a wieczorem zakonnik dzwoni tą sygnaturką. Wówczas Maryja skraca mękę konającemu.

Obraz z XVI wieku, o wymiarach 125 na 115 cm, koronowany 2 VII 1931 przez Augusta kardynała Hlonda, prymasa Polski.Borek Wielkopolski, małe miasteczko leżące pomiędzy Gostyniem a Jarocinem jest jednym z najstarszych miast Wielkopolski. Na przedmieściu zwanym Zdzież w parafialnym kościele wzniesionym w 1655 roku w głównym ołtarzu króluje Matka Boża Pocieszenia - Pani Borecka.Cudowny obraz pędzla nieznanego malarza z końca wieku XVI, po renowacji w wieku XVII nosi na sobie ślady malarstwa cechowego wielkopolskiej szkoły, i jest jednym z nacenniejszych obrazów końca XVII wieku. Dzieje kultu sięgają juz czasów króla Władysława Jagiełły, kiedy to jego dworzanin wybudował kościół który spłonął w 1423 roku. Źródełko, odkryte w trakcie budowy, okazało się cudownym dla pewnego niewidomego robotnika który przemywszy oczy odzyskał wzrok. Namalowany wtedy obraz słynął licznymi łaskami gromadząc wielu czcicieli Maryi. Lud zwał Ją Matką Pocieszenia być może z racji wzroku jaki kieruje na swojego Syna, zachęcając Go niejako do czynienia miłosierdzia względem nieszczęśliwych ludzi. Nieprzerwanie szerzący się kult przybrał szczególne rozmiary w XVI wieku, kiedy to Polskę zalała fala protestantyzmu. Przybywali tutaj biskupi poznańscy głosząc zebranym naukę katolicką. Spośród zachowanych opisów łask i cudów (część z nich uwiecznione zostały na olejnych wizerunkach umieszczonych w północnej kruchcie zdzieskiego kościoła), na uwagę zasługuje jeden, kiedy to w 1519 roku Józef Kaczmarczyk zakradł się do świątyni w celu dokonania grabieży zgromadzonych wotów. W ciemności zauważył stojącą w pobliżu obrazu postać. Przestraszony odszedł aby za chwilę podejść znowu. Postać, teraz klecząca, śpiewała pobożne pieśni. Po głosie Kaczmarczyk rozpoznał w niej swoję zmarłą matkę. Od tej pory do końca życia stał się pokutnikiem przy świętym obrazie.Obraz Matki Bożej Pocieszenia w Borku na Zdzieżu słynący nie tylko w Wielkopolsce, ale i w całej Polsce zalicza sie do najcenniejszych i najstarszych cudownych wizerunków Matki Bożej. Uznany został oficjalnie za cudowny w 1619 roku, gdy specjalna komisja powołana przez biskupa Andrzeja Opalinskiego zbadała cuda i łaski za przyczyną Matki Bożej Boreckiej.

Słynący cudami, gotycki obraz przedstawia Madonnę Apokaliptyczną obleczoną w słońce, z księżycem pod stopami, Dzieciątkiem Jezus na lewej ręce i pąsową różą w dłoni prawej. Dzieło to nazywane Matką Bożą z Różą według opinii historyka sztuki prof. Tadeusza Dobrowolskiego zaliczane jest do najpiękniejszych wizerunków maryjnych na ziemiach polskich.

Dzieło pochodzi z lat 1467–1475. Obraz namalował twórca polski lub zachodnioeuropejski. Przypuszcza się, że pochodził ze szkoły kolońskiej, nadreńskiej lub flamandzkiej. Dzieło zostało namalowane na drewnianej płycie o wymiarach 104 × 180 cm techniką temperową i wykończone laserunkami. U stóp Madonny klęczy postać męska, którą można kojarzyć z Mikołajem Szarlejskim bądź Janem Kościeleckim. Niektórzy dopatrują się w niej nawet króla Kazimierza Jagiellończyka, który był współfundatorem ołtarza i częstym gościem w Bydgoszczy w okresie wojny trzynastoletniej (1454–1466).

Fundacja ołtarza i obrazu kojarzona jest jednoznacznie z zakończeniem wojny trzynastoletniej. Wojewoda inowrocławski, starosta bydgoski Jan Kościelecki 9 grudnia 1466 jako wotum dziękczynne za powrót Pomorza Gdańskiego do Polski ufundował za uprzednią zgodą Kazimierza Jagiellończyka ołtarz pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny dla kościele farnym w Bydgoszczy. Na główną ozdobę ołtarza zamówił bądź zakupił obraz maryjny. Do swej fundacji starosta dopuścił na równych prawach burmistrza i rajców bydgoskich. Wspólnie z nimi powołał do życia czteroosobowe kolegium duchownych-ołtarzystów (mansjonarzy), którzy podczas codziennej mszy porannej śpiewać mieli oficjum liturgiczne Najświętszej Marii Pannie. Mansjonarze sprawowali swą posługę w intencji zbawienia duszy zmarłego wojewody brzeskiego, starosty bydgoskiego Mikołaja Szarlejskiego (1397–1457), któremu Jan Kościelecki zawdzięczał swą karierę urzędniczą i majątek.

Erekcji kanonicznej ołtarza dokonał 25 lutego 1521 r. biskup włocławski Maciej Drzewicki. Prawo patronatu nad tym obiektem podzielone było początkowo (do 1600 r.) między radę miejską a starostów z rodziny Kościeleckich, później pozostawało w wyłącznej gestii burmistrza i rajców.

Ołtarz Najświętszej Marii Panny wraz z obrazem znajdował się do końca XVIII wieku w nawie północnej świątyni, podczas gdy w prezbiterium znajdowało się malowidło Trójcy Świętej i patronów kościoła – św. biskupów Marcina i Mikołaja. Od XVI wieku w związku z budową w farze nowych ołtarzy (do 1772 r. było ich 13) do tytulatury piętnastowiecznego obiektu wprowadzano różnicujące określenia. W 1527 r. nazwano go ołtarzem Marii Panny Wniebowziętej, a od połowy XVII do początku XIX wieku ołtarzem Ofiarowania Najświętszej Marii Panny.

W latach 1819–1829, podczas gruntownej renowacji kościoła farnego, przeprowadzonej na koszt Królestwa Prus, ołtarz wraz z obrazem przeniesiono z nawy północnej do prezbiterium, gdzie odtąd pełni rolę ołtarza głównego.

Obraz aż do początku XX wieku pokryty był ozdobami. Spoza metalowych okładzin widoczne były jedynie twarze Matki i Syna oraz ręce Madonny, zasłonięte w XIX w. oleodrukowymi nalepkami. W 1922 r. proboszcz fary ks. Tadeusz Skarbek-Malczewski odkrył pod wielowiekowymi nawarstwieniami obraz Maryi, który określił: "nadzwyczajnej piękności". Odtąd datuje się historia renowacji obrazu. Pierwszej konserwacji dzieła dokonał w latach 1922-1923 Jan Rutkowski z Poznania.

Zarówno obraz, jak i świątynia przetrwały wojny i wywózki; w czasie II wojny światowej obraz ukryto potajemnie w wiejskim kościele w Mąkowarsku, w obawie przed wywózką dzieła do Niemiec. Dzieło umieszczone było od 23 lipca 1943 r. w ołtarzu kaplicy bocznej. Do kościoła farnego wizerunek "Madonny Bydgoskiej" wrócił 26 września 1945 r., był jednak bardzo zaniedbany. Kolejną renowację przeprowadzono w 1950 r. w Pracowni Konserwacji Zabytków UMK w Toruniu, pod kierownictwem art. mal. Leonarda Torwirta, po czym obraz po umieszczeniu w złotej ramie znalazł się ponownie w ołtarzu głównym.

Nie ma plików w tym folderze