MediEvil II.exe

W połowie XIX wieku, w wyimaginowanym, stworzonym w umysłach ludzi z Sony Europe świecie, w mieście zwanym Gallowmere, zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Zło zaczęło rozprzestrzeniać swe oślizłe macki na coraz to większe tereny i ogólnie mówiąc nie działo się owego czasu zbyt dobrze.


Nadzieją wszystkich, którym dominacja zła nie była zbytnio na rękę, stał się kościej z tytułem szlacheckim, Sir Daniel Fortesque. Jego siła i spryt, pozwoliły mu pokonać sługi zła oraz ich nadzorcę. W Gallowmere wreszcie zapanował od dawna oczekiwany spokój, a ciało Sir Daniela stało się ozdobą muzeum w Londynie.



Zło kontratakuje



Kilkanaście lat później, niestety, siły spod znaku czarnej gwiazdy znów dały o sobie znać, gdyż zombie i inne poczwary z zaświatów zaczęły powoli opanowywać ulice stolicy państwa brytyjskiego. Tym razem winnym całej afery ze sztywniakami jest niejaki Lord Palethorn. To właśnie za jego sprawą mieszkańców Londynu zaczął paraliżować strach.



Nasza rola w tym wszystkim



Pytanie o rolę gracza w tej horroro-komedii jest chyba zbędne. Jak nie trudno odgadnąć, wcielimy się w Medievil 2 w rolę Fortesque'a, który przebudzony ze snu, po raz kolejny będzie musiał skrócić hordy zombie i innego tałatajstwa co najmniej o głowę, czym zaskarbi sobie dozgonną wdzięczność tutejszych mieszkańców i może wreszcie będzie mógł dłużej pospać.



Mr. Skull?



Wygląd naszego podopiecznego jest w takim samym stopniu śmieszny, co straszny i szokujący. Postacią, którą będziemy kierować jest wielkozębny, gołoczaszki kościej z jednym okiem. Brzmi strasznie? Nic nie szkodzi. Daniel to postać bardzo wesoła i od razu można go polubić. Tak naprawdę nie jest straszny. To stary, poczciwy szkieletor, który sprawia wrażenie, jakby chciał odbębnić to, co ma do zrobienia i po prostu pójść spać. Jest śmieszny, a przecież to właśnie o dobrą zabawę w grach komputerowych chodzi.

Nie mogę przy tej okazji zapomnieć o Denie. Den to zielona dłoń, będąca największym przyjacielem Daniela. Czasami przyjdzie nam pobuszować po zakamarkach planszy jako Den, aby odkryć te rejony pomieszczeń, które dla Daniela normalnie nie są dostępne.



Stwory z piekła rodem



Wrogów, których przyjdzie nam radośnie eksterminować, jest cała masa i jeszcze więcej. Dla przykładu podam tu chociażby: dinozaury, gargoyle, czy "zwykłe" zombie. Jest tego dużo więcej, a poszatkowanie każdego z nich to naprawdę spora frajda. Swoją drogą, niektórzy wrogowie są całkiem mądrzy i potrafią przewidzieć kolejny ruch gracza. Strzeżcie się ich!



Apel do rodziców



W tym miejscu chciałbym, aby wszyscy obrońcy moralności dzieci i młodzieży zrozumieli, że Medievil 2 nie promuje wśród swoich odbiorców mody na przemoc i rozczłonkowywanie czyichkolwiek ciał. Sceny przecinania potworów przedstawione są w sposób groteskowy i naprawdę nawet i młodsi gracze mogą swobodnie w tę grę zagrać, bez żadnych bojaźni o to, że diametralnie zmieni ich spojrzenie na świat. W grze nie ma krwi. Potwory albo mają w sobie zieloną ciecz, albo też składają się w głównej mierze z energii. Nie ma zatem mowy o jakichkolwiek krwawych jatkach. Gra nie stara się promować przemocy i niech tak zostanie.



Oręż



Czym zatem przyjdzie nam walczyć? - spyta jakiś napaleniec. Otóż broni w grze jest także sporo. Niektóre z nich są przy okazji bardzo wymyślne, np..... nasza własna ręka! Tak, tak, moi kochani, własna ręka. (Teraz dopiero widać sens powiedzenia "załatwiłem go własnoręcznie" ;)) Takim orężem może wiele nie zdziałamy, ale przynajmniej można się nieco powygłupiać. W grze występuje zarówno broń biała jak i palna. Tak więc mieczem będziemy kręcili różnorodne kombosy, podczas gdy pistolet skałkowy posłuży nam do walki na dystans. Sama walka jest bardzo dynamiczna, ale i śmieszna, więc nie zdziw się, jeśli szlachtując chmarę zombiaków będziesz dosłownie zanosił się od śmiechu.

Jak już wcześniej wielokrotnie nadmieniłem, akcja Medievil 2 rozgrywa się w XIX-wiecznym Londynie. Podczas zabawy w "tępiciela szkodników", przyjdzie nam zwiedzić wiele ciekawych lokacji. Od muzeum po same ulice brytyjskiej metropolii. Lokacje są starannie wykonane i bardzo dobrze zaplanowane. Odpowiedni dobór kolorów poszczególnych elementów otoczenia sprawia, że grafika nie męczy zbyt jaskrawymi barwami, ani nie nuży odcieniami szarości. Wszystko jest tak jak powinno. Gra jest, jak na "humoreskę" przystało, kolorowa, a jej szata graficzna przyciąga oczy jak magnes szpilki.